Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1984, Side 174

172
MÚLAÞING
bæjarfélag. Látum þó vera að les-
endum mínum þyki bæjarnafnið
ekki eiga við. Eigi að síður verður
að telja að fyrsti vísir að bæ verði
til þegar landið kringum fjörðinn
tekur að byggjast þannig að eins
konar aðalstræti verður til ásamt
nokkrum hliðargötum. Húsin eru
ekki lengur þrjú eins og fyrir tíu
árum, heldur jafnmörg og ég sagði
áðan. Vatnsveita, gasstöð og hol-
ræsi eru að vísu ekki til á staðn-
um, en fjöldinn allur af ágætum
brunnum og niðandi lækjum. A
sumrin er svo bjart yfir öhu að það
vegur fyhilega upp á móti vetrar-
myrkrinu og rafmagnsljósadýrð
landanna sem lengra eru komin á
braut framfara. Loks má ekki
gleyma því að sjórinn er frá nátt-
úrunnar hendi eins og opin þró
sem endalaust tekur á móti öUum
úrgangi.
Þótt mig langi engan veginn til þess að hætta mér út í smáatriði eða
eiga orðastað við lesendur mína um þetta efni, vU ég þó láta þess getið
að mér þykir orðið ,,bær“ tæplega geta átt við um Fáskrúðsfjörð. Mér
finnst hann miklu fremur mega kaUast „vísir að bæ“. En hvaða máh
skiptir það í rauninni hvernig á þetta er litið? Eða hvað finnst lesendum
mínum? Þeim finnst sjálfsagt eins og mér einmitt þess vegna sé eitt-
hvað skáldlegt við staðinn og að þar sé að gerast hið sama og víða
annars staðar. Við lítum ósjálfrátt upp tU þess fólks sem viU hefja
heimabyggð sína og bæjarfélag tU vegs og virðingar.
Það var heldur drungalegt yfir þegar ég kom tU Fáskrúðsfjarðar. En
hugsið ykkur hvernig þar er umhorfs þegar aUt er vafið sumarskrúði.
Þá er aUt umhverfið fagurt og unaðslegt. Hrikaleg fjölhn kfædd ofurlít-
iUi snjófönn og haUandi fjaUshlíðar þaktar Umandi björk og grasgeirum.
Fagurblár hafflötur og himinn heiður og tær, freyðandi fossar og lækir.
Ætti ekki öU þessi fegurð að nægja tU þess að gera Fáskrúðsfjörð að
hrífandi byggðarlagi?
Carl Andreas Tulinius, franskur rœðis-
maður á Búðum.