Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1984, Blaðsíða 201

múlaþing
199
og gáfaða manns sem margsinnis hafði hlaupið undir bagga með okkur
þegar sjúkrahúsið var í kröggum. En þar sem hann er sanntrúaður
maður treysti ég því að hann muni áður en varir komast yfir söknuð
sinn þótt tíminn sé á stundum nokkuð lengi að græða sárin. Systurnar
kistulögðu hina látnu.
Hinn 19. júlí kom loks skipið sem við áttum að fara með til Reykja-
víkur. Við héldum af stað árla morguns. Ræðismaðurinn flutti okkur
um borð og kvaddi okkur þar. Skipið blés til brottfarar og sigldi út
íjörðinn. Fánar hlöktu við hún og Fáskrúðsfirðingar veifuðu vasaklútum
í kveðjuskyni. Jafnvel hundurinn ræðismannsins, sem kallaður var upp
á frönsku ,,Dix-sept“, stóð á afturfótunum og hafði tilburði í frammi.
Sjálfsagt hefur hann fundið á sér að nú mundi sykurmolunum fækka.
Veður var hið fegursta svo að ekki varð á betra kosið. En geri maður
fyrirfram ráð fyrir sjóveiki verður hún ekki umflúin. Þegar til kom
lagðist hún þó ekki svo þungt á okkur.
Annars gerðist fátt sem í frásögur væri færandi annað en það að við
sáum hvalavöður á leiðinni og er það sjaldgæf sjón. Þeir fremstu, sem
voru langt í burtu, þóttust heldur en ekki karlar í krapinu. Þetta voru
ógurleg ferflki sem byltu sér í sjónum og blésu sjávarlöðrinu hátt upp í
loftið. Allt í einu sáum við hvar einn þeirra lyfti sér til hálfs upp úr
sjónum og sveigði sig aftur á bak og áfram með ógurlegum sporðaköst-
um. Það var eins og hann væri að reyna að skemmta okkur með þessum
uppátækjum. Og þessar listir sínar lék hann að minnsta kosti einum
fjórum fimm sinnum.
Þegar við komum til Reykjavíkur fór ég um borð í ,,La Manche“ til
þess að heilsa upp á skipherrann og bera honum kveðjur systranna. En
þar var fátt um manninn því að skipherrann og flestir liðsforingjanna
voru í boði um borð í danska herskipinu ,,Hejmdal“. Morguninn eftir
átti ,,La Manche“ að halda af stað til Nýfundnalands. En skipherrann
lét sig ekki muna um að senda mér þakkarbréf fyrir heimsóknina.
Dauðsfallið á Fáskrúðsfirði, sem ég hafði þegar greint honum frá,
fékk mjög á Auvert skipherra og liðsforingja hans. Skrifaði skipherrann
Olgeiri Friðgeirssyni kaupmanni stutt bréf til þess að láta í ljós hlut-
tekningu sína.
Það gladdi okkur mjög þegar við komum til Reykjavíkur að sjá
prestssetrið og nýju kirkjuna sem er sérlega snotur útlits. Hún sést
langt að, en við sáum ekki nógu vel hvernig hún lítur út af hafi vegna
þess hversu dimmt var yfir.
Að lokum langar mig til þess að senda starfsbræðrum mínum, ætt-