Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1984, Blaðsíða 197

múlaþing
195
CUché á& tf 'urrft 4r Mff, Jl, ru<e Im Trémoi’'r.
ftCMV.ms D^fSLANÐE
Í .1SKJU DSl lOKD (tilanft). — .Woiwo <1 <" •«"
Hópur franskra sjómanna.
Þar sást hvorki ryk né sót. AUt var fágað og hreint, enda má telja víst að
mikill hluti skipverjanna hafi orðið að annast um sunnudagsskreyting-
una og allar hreingerningarnar.
Loksins kom morgunkaffið, en það var þá ekki annað en klára
kampavín. Þegar við höfðum skoðað skipið bauð skipherrann okkur
nefnilega til hýbýla sinna, þar sem hann bað okkur að skála fyrir
kaþólska sjúkrahúsinu og nunnunum á Fáskrúðsfirði. Að svo búnu
kvöddu systurnar og var róið með þær í land í einum af léttbátum
herskipsins. Hvort franski svertinginn frá Martinique stjómaði förinni
man ég ekki lengur, en honum var oftast falið það heiðursstarf á hend-
ur, enda mat skipherrann hann mikils. Hann tók starf sitt mjög hátíð-
lega og reri að minnsta kosti eins vel og hinir hvítu Frakkar.
En nú var miðdegisverðurinn borinn fram. Ræðismaðurinn, sýslu-
maðurinn og ég sátum við borð skipherrans. Með okkur var einnig
varaforinginn eins og til þess að punta upp á samkomuna og auka á
veislugleðina. Hitt fólkið undi sér vel í hópi liðsforingjanna. Þótt frá-
sögnin hér sé í styttra lagi og raunar allt of fábrotin, var miðdegisboðið
bæði ánægjulegt og skemmtilegt, enda dróst það allmjög á langinn.
Aður en varði var fólkið þó aftur komið upp á þiljur.
Skipherrann og gestir hans komu upp htlu síðar og mátti það sannast
sagna ekki seinna vera því að kvenfólkið var tekið að skjóta úr hverri