Gerðir kirkjuþings - 01.01.2013, Qupperneq 6

6 7
Það er staðreynd að fólki hefur fækkað í þjóðkirkjunni sé litið til hlutfalls landsmanna sem
skráðir eru í hana. Samkvæmt mínum heimildum eru rúmlega 245 þúsund manns skráðir
í þjóðkirkjuna af tæplega 322 þúsund landsmönnum. Það eru rúm 76% landsmanna. Árið
1998 voru um 500 færri skráðir í þjóðkirkjuna en það voru þá 89.9% landsmanna. Er
þarna ekki verkefni sem kirkjan þarf að takast á við? Ef svarið er já, hvenær er þá góður
tími til að bregðast við þessari fækkun?
Frá hruni hefur þjóðkirkjan ekki haft nægar tekjur fyrir árlegum útgjöldum. Það hefur því
þurft að selja eignir og taka fé úr sjóðum s.s jöfnunarsjóði sókna til að standa undir rekstri
kirkjunnar, einkum launagreiðslum. Margir segja að svona sé ekki hægt að reka stofnunina
áfram. Gjöld mega ekki vera meiri en þær tekjur sem kirkjan hefur til ráðstöfunar. Ef fólk
er sammála því hvenær er þá góður tími til að bregðast við þessum fjárhagshalla?
Það er fagnaðarefni að í ár segjast 34% treysta þjóðkirkjunni samkvæmt þjóðarpúlsinum
hjá Capacent. Það er aukning úr 28% frá fyrra ári. Er það nógu gott að þriðjungur
þjóðarinnar beri mikið traust til þjóðkirkjunnar? Erum við sátt við það? Eigum við að, og
getum við, einhvern veginn staðið undir auknu trausti? Ef svarið við þeirri spurningu er
já hvenær er þá góður tími til að gera eitthvað í því.
Samskipti við ríkisvaldið hafa verið erfið undanfarin ár. Við auðvitað vonum að þau
aukist, styrkist og batni. Það hefur komið fram að það standi til að efna til viðræðna um
þau samskipti, einkum fjárhagsleg samskipti ríkis og kirkju. Hver verða okkar markmið í
slíkum viðræðum? Skiptir máli að undirbúa slíkar viðræður vel? Ef svarið við því er já þá
má spyrja hvenær er góður tími til að gera það?
Það eru margar stofnanir, félög, fyrirtæki og fjölskyldur sem hafa þurft að bregðast við
breyttum aðstæðum undanfarin ár. Margir hafa lent í erfiðleikum. Aðstæður breytast.
Viðhorf breytast. Umhverfið breytist. Fólk sem hefur unnið við rekstrarráðgjöf orðar það
stundum þannig að þeir sem hafi lent í erfiðri stöðu eigi það oft sameiginlegt að gera of
lítið of seint til að bregðast við því.
Staðreyndin er sú að það er aldrei þægilegur tími að bregðast við í erfiðum málum og
kannski er tíminn til þess aldrei góður. Tíminn til þess verður samt sjaldan betri þó málum
sé frestað.
Það reynir á alla á erfiðum tímum. Það á líka við um okkur sem störfum fyrir þjóðkirkjuna!
Þegar minna fé er til skiptanna í mörg þörf verkefni verður oft ágreiningur um hvað skuli
gera og hverju skuli sleppt. Þetta þekkjum við. Stundum getur vandinn orðið það stór að
ekki nægi ár eftir ár að ræða um hvernig eigi að skipta síminnkandi köku þegar hugur
þeirra sem vilja ræða skiptinguna er bundin einhverju stærra kökuformi. Að því kemur að
lögun og stærð formsins þurfi að hugsa upp á nýtt.
Í grunninn er skipulag í okkar kirkju byggt á sveitakirkjunni sem var flutt í bæinn. Sóknin
er eining sem er mjög sjálfstæð. Þó stutt sé í næstu sókn og næstu kirkju er samstarf
og samnot oft lítið. Það má velta því fyrir sér að ef okkur væri falið að skipuleggja nýja