Gerðir kirkjuþings - 01.01.2013, Qupperneq 7

7
þjóðkirkju frá grunni hvort við leggðum upp með það skipulag sem við höfum í dag?
Myndum við kannski komast að þeirri niðurstöðu að aðstæður í þéttbýli séu allt aðrar
en í dreifbýli? Á sama skipulagið að gilda á öllu landinu eða gæti verið farsælt að skoða
skipulag sem gæti hentað mismunandi aðstæðum? Er ekki nauðsynlegt að opna fyrir
umræðu um hvort eitthvert annað fyrirkomulag geti tryggt fleira fólki betri þjónustu af
hálfu kirkjunnar? Það hlýtur að vera markmið okkar að tryggja sem flestum sem besta
þjónustu fyrir þau gæði sem við höfum til ráðstöfunar.
Ég hef velt því fyrir mér hver raunveruleg staða leikmanna sé í ábyrgðarstörfum kirkjunnar.
Hefur kirkjan þörf fyrir leikmenn í slíkum embættum? Er lýðræðið mikilvægt kirkjunni?
Það er margt sem við nefnum á sparidögum. Þá er oft talað um þátttökukirkju. Rætt um
kirkjuþing sem æðstu stofnun þjóðkirkjunnar á Íslandi og stundum látið fylgja að þar séu
leikmenn í meirihluta. En eftir því hefur verið tekið að á stórum stundum í kirkjunni er
ekkert sérstaklega munað eftir þessum kirkjuþingsleikmönnum sem svo eru nefndir til
aðgreiningar.
Það hefur ekki farið fram hjá þeim sem eru í þeim hópi hvaða sess þeim er búinn við
biskupsvígslur og á sérstökum kirkjuhátíðum. Þetta er ekki nefnt hér til að pirrast út í einn
eða annan eða til að kalla eftir eftir einhverjum forgangi þessa hóps. Þetta er bara enn eitt
atriðið sem undirstrikar þá aðgreiningu sem er á fólki innan kirkjunnar. Jafnvel þeirra
sem eru í helstu ábyrgðarhlutverkum innan hennar. Það er of mikið af þið og við.
Ég tel þetta ekki vera heppilegt. Allir þurfa að stuðla að því að fólk vinni meira saman
og að við sé meira notað orð en þið. Það mundi hjálpa til ef hlutverk hinna óvígðu
trúnaðarmanna kirkjunnar væri skilgreint og í framhaldinu jafnvel viðurkennt.
Sjálfur er ég þeirrar skoðunar að meiri almenn þátttaka óvígðra í starfsemi þjóðkirkjunnar
og trúnaðarstörfum innan hennar verði til blessunar og að framtíðar hagsmunir kirkjunnar
séu m.a. fólgnir í því að vel takist til í þeim efnum. Það má líta til Þýskalands og læra af
því hvernig þau hjá EKD hafa brugðist við fækkun í kirkjunni og minni fjárráðum. Meðal
annars með því að fá aukin fjölda sjálfboðaliða til starfa fyrir kirkjuna. Benda má þeim sem
áhuga hafa á þessu á ágæta skýrslu um þátttökukirkjuna sem dreift var á kirkjuþingi 2010.
Það er t.d. mjög áhugavert sem þar er sagt varðandi skilgreiningu á andlagi kirkjunnar á
móti sjálfboðinni þjónustu.
Þorsteinn Pálsson fyrrverandi forsætisráðherra og kirkjumálaráðherra kom og ræddi við
okkur á stuttum málfundi sem við héldum í tengslum við kirkjuþingsfundi í mars fyrr á
árinu. Þorsteinn hvatti til þess að kirkjan gætti vel að baklandi sínu. Ræktaði það, sinnti
og byggði upp. Það sem hann sagði var auðvitað hárrétt. Kirkjan þarf virkilega að gæta að
baklandi sínu.
Þessi brýning Þorsteins kemur oft upp í hugann í tengslum við ýmis samskiptamál
kirkjunnar. Það verður að segjast eins og er að við hljótum að geta gert betur í þeim efnum.
Einhvern vegin er það svo að mál sem manni finnast ekki stór geta farið á versta veg fyrir