Gerðir kirkjuþings - 01.01.2013, Síða 15

15
Busan talaði biskup frá Sri Lanca. Hann talaði um guðfræði fórnarlambsins og dró fram
í dagsljósið reynslu hinna þjáðu og lagði áherslu á að hlustað væri á reynsla þeirra sem
eru á jaðrinum. Rödd þeirra þarf að heyrast í kirkjunni sagði hann því kirkjan á að vera
vettvangur sannleikans, réttlætis, kærleika, sáttargjörðar, endurreisnar, upprisu og friðar.
Hann sagði að hin spámannlega rödd kirkjunnar þyrfti að heyrast. Ræða hans leiddi huga
minn til minnar kirkju og þjóðar og sannfærði mig enn frekar um það að rödd kirkjunnar
þarf að heyrast betur og hún á að tala máli þeirra sem ekki geta látið í sér heyra eða fá ekki
áheyrn. Rödd kirkjunnar heyrist ekki aðeins innan fjögurra veggja kirkjuhúsanna heldur í
þjóðfélaginu, enda á hún að vera boðberi kærleikans og friðarins. Hún á að vinna að réttlæti
og friði. Kirkjan á að standa með þeim sem minna mega sín. Sér þjónusta kirkjunnar er
nauðsynleg. Kirkjan á að vera stolt af þeirri þjónustu sem sérþjónustuprestarnir veita. Þá
þjónustu má ekki skerða. Stöndum vörð um hana.
Fólk hefur væntingar til kirkjunnar. Merki þess eru e.t.v. frekar á landsbyggðinni, þar sem
fólksfækkun hefur víða orðið og þjónusta minnkað. Þar hefur kirkjan mikilvægu hlutverki
að gegna. Hún er samnefnari samfélagsins, jafnvel einnig í augum þeirra sem ekki tilheyra
henni. Hún stendur með fólki í gleði og sorg og er öllum opin. Ekki hvað síst kemur það
í ljós þegar á bjátar.
Hver er sjálfsskilningur okkar? Hver er sjálfsskilningur kirkjunnar? Hluti af vanda
kirkjunnar á hverjum tíma er að við deilum ekki sameiginlegri sýn á kirkjuna og hlutverk
hennar. Stundum ber líka á því að spenna ríki milli vígðra og óvígðra. En það er næsta víst
að kirkjan er okkur öllum mikils virði, enda værum við ekki saman komin hér í dag ef við
vildum ekki vinna henni gagn. Við spyrjum ekki hvað getur kirkjan gert fyrir mig, heldur
hvað get ég gert fyrir kirkjuna.
Lífsins Guð, leiddu okkur til réttlætis og friðar. Á heimsþinginu í Busan var athyglisvert
að sjá hve vel þess var gætt að jafnrétti ríkti í hvívetna. Þar var jöfn skipting kynja, fólk var
á öllum aldri og fatlaðir voru fullgildir þátttakendur. Þáttakendur voru hið minnsta 5000
og sjálfboðaliðar, ungt fólk, kom frá 90 löndum.
Þjóðkirkjan státar af jafnréttisstefnu, sem fara ber eftir. Réttlæti mun aldrei verða náð
nema jafnrétti sé virt. Í skýrslu jafnréttisnefndar kirkjunnar sem eru í gögnum kirkjuþings
kemur fram að upplýsingum hafi verið safnað „um laun starfsfólks kirkjunnar, annars vegar
á prófastsdæmisvísu hvað varðar starfsfólk safnaða og hins vegar á landsvísu hvað varðar
presta og starfsfólk Biskupsstofu og stofnana kirkjunnar, sbr. kafla 3 í framkvæmdaáætlun.
Einnig voru teknar saman tölulegar upplýsingar um starfsfólk kirkjunnar, þær greindar
út frá kyni og teknar voru saman upplýsingar um kynjahlutöll í nefndum, ráðum og
stjórnum á vegum kirkjunnar. Helstu niðurstöður eru að hlutfall launaðs starfsfólks hefur
minnkað og þá hjá báðum kynjum. Kynin bæði virðast öflug í sjálboðnu starfi og varla er
þar marktækur munur á milli kynja. Mun fleiri karlar en konur eru organistar og flestir
þeirra eru á verktakagreiðslum. Konur og karlar gegna nokkuð jafnt kirkjuvörslu en karlar
virðast vera að fá meira greitt fyrir þau störf en konur. Sama má segja um meðhjálparastarfið
þó eru þar fleiri karlar og þiggja þeir flestir verktakagreiðslur. Konurnar taka að sér