Skagfirðingabók - 01.01.2016, Blaðsíða 58
SKAGFIRÐINGABÓK
58
Svo heyri ég löngu seinna
að hann var riðinn við
ýmis félög og alls konar
starfsemi í bænum.“
Börnin voru alin upp við
sparsemi og nýtni, það
voru gróin gildi í hugum
Guðrúnar og Haraldar;
flottræfilsháttur var þeim
fjarri, þau þekktu ekki
orðið.
Yfirleitt fóru þau ekki
úr húsi nema boðin.
Haraldur spilaði lomber
við Pétur Hannesson
póstmeistara, Sigurð Sig-
urðsson sýslumann og
Franch Michelsen úrsmið.
„Það var mikill bakstur
fyrir þessi spilakvöld,“
segir María, „og oft höfðu
þeir í staupi við spilin.
Engin ósköp kannski,
en svolítið tár.“ Þetta var
næstum eina vínnautnin
sem Haraldur leyfði sér,
en hann tók í nefið alveg
til lokadægurs. Hvorki
Guðrún né Magnús bróð-
ir hennar neyttu víns.
Dauði Guðrúnar var Haraldi þung-
bær svo samhent sem þau höfðu verið
alla tíð. Heimili, starfsemi og allar
samvistir undir sama þaki. Allt líf þeirra
í vinnu og tómi samtvinnað. Víst vissi
hann að hverju stefndi hjá henni, en
dauðinn er jafnan þunghöggur, líka
þegar hans er von. Og rétt eins og maður
er meira en hann sjálfur í hollum vinskap
og ástúðlegu hjónabandi þá verður hann
næstum ófleygur þegar lífsförunautur
fellur frá, um hríð að minnsta kosti.
Bjarni Haraldsson og Ásdís Kristjánsdóttir. Með þeim á mynd-
inni er Rakel Lárusdóttir, sonardóttir þeirra.
Haraldur var trúaður, en fór hljóð-
lega með það sem annað. „Ég trúi á
framtíðina, og ég trúi á annað líf alveg
staðfastlega. Samt hefi ég oft verið van-
trúaður, en ég trúi samt!“ Til er bréf frá
hendi Haraldar um persónuleg málefni
þar sem glögglega kemur fram að hann
trúði á handleiðslu æðri máttarvalda, en
hann flíkaði því ekki fremur en öðru.
„Við vissum ekkert hvað hann var að
sýsla,“ segir María, „ég hélt að þetta hefði
bara verið búðin. Hann sat alltaf yfir
plöggum á kontórnum, talaði í símann.