Skagfirðingabók - 01.01.2016, Blaðsíða 114
SKAGFIRÐINGABÓK
114
í upphafi, en hins vegar stakk klerkur
við fótum á hamrabrún og lét ekki
leiða sig fram af. Þegar séra Jónmundur
kom niður að Hraunum um nóttina,
guðaði hann á glugga og varpaði þá fram
stökunni hér að framan.“
Fram kemur í viðtalinu við Guð-
laug að vísan muni hafa verið ort í
kringum árið 1910 á útmánuðum eða
góu. Jónmundur var kominn upp í
svokallaðan Göngudal, þegar tók að
dimma og gerði ofanhríð í logni. Á
göngu þessari villtist Jónmundur og lenti
líklega uppi í svokölluðu Afglapaskarði,
skarði hinna feigu. Mun þetta ekki
hafa verið eina skiptið sem Jónmundur
komst í hann krappan á leið sinni til
Siglufjarðar.2
Í Siglfirðingabók 1976, II. árgangi,
segir frá furðulegu slysi, sem varð í lok
mars 1912. Var helst að sjá, að hinn
illi loftandi, sem nefndur er hér að
framan og talinn var óvættur á Siglu-
fjarðarskarði, hafi þar verið að verki. At-
burður þessi skeði á fögrum vetrardegi.
Hópur manna var að koma á skíðum
frá Siglufirði. Ungur maður var þar í
för, Þorlákur Þorkelsson frá Lónkoti í
Sléttuhlíð, fæddur 22. september 1887,
tuttugu og fjögra ára gamall. Á leið
niður Göngudalinn fann Þorlákur fyrir
svima og gat þess við félaga sína. Fylgt
var vörðum, sem stóðu upp úr snjónum.
Þegar Þorlákur var að renna sér niður
Fellabrekkuna, varð undarlegt atvik.
Nokkrum metrum til hliðar við eina
vörðuna var eins og hann tækist á loft og
kastaðist til hliðar, líkast því að ósýnilegt
afl eða stormsveipur svipti honum til
hliðar, beint á vörðuna. Þar komu félagar
hans að honum látnum og heilaslettur
voru um alla vörðuna.3
Siglufjarðarskarð Fljótamegin, um það leyti eða skömmu eftir að vegurinn opnaðist yfir fjallið.
Eins og sjá má er slóðin enn ærið torfarin.
Ljósm.: Þorsteinn Jósepsson.