Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 81

BROT ÚR ÆVI
81
um vorið og sumarið. Um haustið hélt ég
aftur til Reykjavíkur og bjó í sama húsinu
og fyrr. Ég hafði nú ekki úr að spila nema
sumarkaupinu sem í þá daga var ekki
stór fúlga því að kaup um vikuna var að
mig minnir 20 krónur, svo hafði ég líka
það sem ég átti hjá öðrum útistandandi
og ég hef áður minnst á. Verð á öllum
lífsnauðsynjum hafði stórhækkað og fór
alltaf hækkandi þennan vetur [1916–17].
Við þetta bættist að ég komst ekki hjá því
að fá mér ný föt. Ég varð því strax um
haustið að spara allt sem mögulegt var, mat
hvað þá annað. Nú keypti ég mér aldrei
heita og góða máltíð, hitaði ekki upp hjá
mér nema þegar var sem allra kaldast, fór
aldrei í leikhús eða kvikmyndahús, efnin
leyfðu ekki slíkt. Oft fann ég til þess að
ég var svangur, en það varð að hafa það.
Ég kvartaði aldrei við neinn og ég held
að ekkert af bekkjarsystkinum mínum
hafi vitað hvað fátækur ég var í raun og
veru, nema hafi það verið ein stúlka sem
lánaði mér einu sinni sjö krónur, en sú
saga er til þess. Það var einn dag síðla
vetrar að skólastjóri er í tíma með okkur.
Í lok kennslustundar segir hann okkur að
daginn eftir verði frídagur hjá okkur, hann
ætli með okkur suður að Bessastöðum
og sýna okkur staðinn. Auðvitað varð
almennur fögnuður í bekknum og allir
hlökkuðu til fararinnar. Þetta vakti þó
ekki mikinn fögnuð hjá mér því ég vissi
sem var að þetta kostaði ofurlítil útgjöld,
en jafnvel hin minnstu útgjöld fram yfir
daglegar þarfir eru peningasnauðum
manni ofraun. Ég fór heim til mín og
hugsaði málið. Mig langaði til að fara,
en mig vantaði aura. Í þessu bili kom ein
bekkjarsystir mín heim til mín. Auðvitað
spurði hún mig eftir hvort ég ætlaði ekki.
Ég spurði hana hvort hún gæti lánað mér
sjö krónur til ferðarinnar, það var áætlað að
ferðin mundi kosta það, því ég hefði ekki
handbæra peninga sem stæði. Já, hún hélt
nú það og þó meira hefði verið. Vigdís hét
hún þessi elskulega stúlka, Björnsdóttir,
og hefur verið kennari í Húnavatnssýslu.
Hraun í Fljótum á
5. áratugi 20. aldar.
Í forgrunni er víkin
Hrúthúsabót í Mikla-
vatni. Íbúðarhúsið gamla
frá árinu 1874 er til hægri
ofarlega á mynd. Vinstra
megin sjást fjárhús þar
sem hjáleigan Hrúthús
var áður og torfkofar
þar sunnar. Ofar til
vinstri sér til fjárhúsa.
Fjallið fyrir ofan kallast
Hraunahausar.
Ljósm.: Þorsteinn Jósepsson.