Skagfirðingabók - 01.01.2016, Blaðsíða 188

SKAGFIRÐINGABÓK
188
töfrasýn hið ytra. Stundirnar liðu hver af
annarri og umhverfið breytti stöðugt um
svip þegar máninn gekk meira til suðurs
og lýsti allt öðruvísi upp kringum mig
en áður.
Klukkan varð 10, 11 og ekkert bólaði
á lágfótu. Skyldi þessi fagra nótt ætla að
bregðast mér?
Klukkan var nú orðin 12. Ég fór að
verða daufur í dálkinn. Mér heyrðist
niður árinnar vera að verða svefnlegur og
allt drungalegra en áður. Ég hálfdottaði
annað slagið.
Ég fékk mér kaffisopa og hresstist.
Byssa mín lá við hlið mína. Hlaupið lá
út í skotgatið og hvíldi á ullarþófa svo
það frysi ekki við snjóinn. Upp í hlaupið
fremst hafði ég stungið bréfkúlu, því
annars myndi golan ef einhver yrði nota
það sem blásturshljóðfæri, en melrakkinn
er ekkert hrifinn af þeirri tónlist, það hef
ég reynt.
Klukkan 1:30 gægðist ég út í skotgatið
og leit upp með ánni, því þaðan átti ég
helst dýra von.
Loksins! Þarna kom dökkt dýr skokk-
andi niður eftir og þræddi skörina. Ég
tók byssuna og spennti hana hljóðlaust.
Eftir andartak hlyti dýrið að sjást enn
betur. Þarna kom það! Ég smeygði
byssuhlaupinu út. Nú var auðvelt að
miða og hlið dýrsins sneri við mér.
Dýrið nam staðar, augnablik, fáa metra
frá agninu. Og skotið reið af.
Ég hraðaði mér í bússurnar, tróð
höfðinu út í gægjugatið og losaði snjó-
hnausinn sem áður um getur og færði
hann til hliðar. Hann hafði frosið og
var nú þéttur og traustur. Svo gekk ég
niður að ánni og óð yfir hana og seildist
til lágfótu sem lá á skörinni. Þetta var
kvendýr, falleg og hárprúð læða.
Ég hraðaði mér upp að húsinu,
skreið inn í það og felldi hnausinn í
sömu skorður, þétti samskeytin með
snjó innan frá og bjó um mig að nýju.
Ég var vígreifur og hress. En mér hafði
kólnað við þetta umstang. Hvað gerði
það til! Sopi af heitu kaffi kom mér í
sólskinsskap.
Ég gekk frá byssunni sem áður og
beið. Ég átti fastlega von á öðrum ref.
Klukkan rúmlega 3 kom annað dýr
ofan hlíðina andspænis mér. Það fór
hratt og kom í beina stefnu á agnið. Það
staðnæmdist nokkru ofar og mér sýndist
eitthvert hik koma á ferð þess. Byssan var
spennt svo ég vildi ekkert eiga á hættu,
en hleypti af. Rebbi tók viðbragð, eitt
til tvö stökk áleiðis til árinnar og datt
svo niður og hreyfðist ekki. Þetta var
einnig læða, gullfallegt dýr, grásilfruð
og afburða vel hærð. Enginn nema sá
er það hefur reynt fær lýst tilfinningum
veiðimanns er þannig hefur veiðst.
Enn hafði ég góða von um að fleiri
dýr kynnu að ganga að agninu þessa
ógleymanlegu vetrarnótt; og svo hefur
eflaust orðið, en nokkru eftir að ég
hafði skotið seinna dýrið byrjaði nöpur
vestankylja að blása snjókornum inn til
mín í húsið. Ég vonaði að ekki myndi
verða neitt úr þessu, en eftir stutta stund
var kominn mikill skafrenningur. Ég
varð að fara. Ég tók saman dót mitt og
fór heim glaður og þakklátur fyrir þessa
ævintýranótt sem ég mun aldrei gleyma.
Hressandi var að drekka morgunkaffið
á Hóli. Ég var sem nýr maður og fann
hvorki til svefns né þreytu þegar ég
fór að kenna. Ég sagði krökkunum
frá liðinni nóttu og þau teyguðu hvert
orð með engu minni velþóknun en ég
morgunkaffið fyrir stuttri stund.