Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 35

KAUPMANNSHJÓNIN Á SAUÐÁRKRÓKI
35
viðskiptavinanna voru æði misjafnar,
en allir eða langflestir fengu úrlausn
sinna mála. Ef ekki var hægt að bjarga
því strax sem vantaði, þá var líklegt að
morgundagurinn kæmi sterkur inn,
því bíllinn var væntanlegur í nótt eða
snemma í fyrramálið. Margir komu
í búðina til þess að kaupa eitthvað
smávegis og spjalla og gat sú umræða
orðið æði skrautleg svo ekki sé fastar
að orði kveðið. Þarna komu menn með
misjafnar stjórnmálaskoðanir og skutu
þéttingsfast hver á annan og veittu þá
gjarnan andsvar eins sagt er á Alþingi.
Bjarni var ótrúlega orðheppinn á þessum
árum og það hefur reyndar ekki elst af
honum. Kom hann oft með hárbeittar
athugasemdir sem hittu í mark. Stundum
kom Haraldur fram í dyrnar til að hlusta
og skemmti sér vel. Hann var annars
mikið að vinna á skrifstofunni, en kom
þó oft fram í búðina til þess að afgreiða
og fylgjast með. Það væri of langt mál
að telja upp þessa snillinga sem litu við
í búðinni og tóku þátt í þeim umræðum
sem þar fóru fram. En það má segja með
vissu að það voru mörg mál tekin til
umræðu í Verzlun Haraldar Júlíussonar.
Þeir unnu hjá B.P. á Sauðárkróki Friðrik
Júlíusson (Frissi Júl.) og Hafsteinn
Hannesson (Steini Hannesar) og komu
á morgnana til þess að fá stöðuna
varðandi akstur á olíunni og það voru
ekki leiðinlegar stundir, þegar þeir voru
á staðnum.
Bjarni var snillingur í því að selja fólki
eitthvað allt annað en það bað um ef sú
vara var ekki til. Hann hafði ótrúlegan
sannfæringakraft, sem enginn annar bjó
yfir og fólk trúði honum og treysti, enda
reyndist hann þessu fólki vel. En einstaka
sinnum sá hann þó ekki ástæðu til þess
að stilla sig ef eitthvað skemmtilegt var í
boði varðandi söluna.
Já, það var margt sem mönnum var
útvegað eða lánað og ýmsum var þá
orðið það ljóst „að traustur vinur getur
gert kraftaverk”. Það var eitthvað um
það að fólk væri í reikningsviðskiptum
og sumir fengu skrifað í eitt og eitt skipti.
Haraldur sá um uppgjörið og sendi mig
stundum í bankann fyrir sig ef svo bar
undir. Það var gott að búa inni á heimili
þeirra Haraldar og Guðrúnar og þar leið
manni líkt og heima hjá sér.
Þótt versluninni væri lokað kl. 6 þá
kom fólk bara bakdyramegin og þar
gilti enginn lokunartími, þar fékk fólkið
það sem það hafði gleymt að kaupa
meðan verslunin var opin. Hjálpsemi og
greiðvikni var númer 1, 2 og 3 hjá þeim
Haraldi og Guðrúnu og Bjarni erfði
þessa eiginleika gömlu hjónanna ásamt
svo mörgu öðru sem skapaði honum það
traust og vinsældir sem gömlu hjónin
höfðu ætíð notið. Það kom fyrir að menn
voru að rekja raunir sínar fyrir Haraldi
og þá sagði Haraldur oft eitthvað á þessa
leið: „Ja, ljót er saga þín og verra að hún
er sönn.“ Og ætíð reyndi þessi blessaður
öðlingur að leysa úr þeim vandamálum
sem um var að ræða. Hann treysti
mönnum og hann naut mikils trausts og
menn vildu ógjarnan bregðast því trausti
sem hann sýndi þeim. Þau Haraldur og
Guðrún fóru ekki í manngreinarálit, hjá
þeim voru allir jafnir og þau komu eins
fram við alla. Góðmennska, kærleikur og
hjálpsemi var þeim í blóð borin og það
var mikið lán fyrir mig að kynnast þessu
góða fólki og búa inni á heimili þeirra
þennan vetur. Ég minnist þeirra hjóna
með virðingu og þakklæti.“