Skagfirðingabók - 01.01.2016, Blaðsíða 66

SKAGFIRÐINGABÓK
66
Leifur á Miklabæ festist undir bílnum
en hélt meðvitund og mundi vel eftir sér
í klemmunni. Ég var búinn að aðvara
Mansa að slá af þegar við komum niður
að beygjunni sunnan í heiðinni. Þetta
var lúmsk beygja og hvurt hann hefur
ekki ansað mér eða hvað, ferðin var of
mikil þegar við komum í beygjuna. Þar
átti toppgrindin áreiðanlega sinn þátt
í að svona fór. Bíllinn kantraði lengi í
beygjunni og valt ekki fyrr en hann var
kominn í beina stefnu á brúna. Bíllinn
valt á vinstri hliðina út af veginum,
stakkst síðan heilan hring og sneri öfugt
við akstursstefnuna þegar hann stöðvaðist
á hvolfi.
Ég sá auðvitað ekkert hvað fram fór eftir
að bíllinn stöðvaðist því að ég var fastur
undir honum. Ég man þó að ég heyrði í
Gísla vera að skammast í Mansa því hann
var svo vankaður að hann æddi út í ána
og Gísli varð að byrja á því að sækja hann.
Svo eftir litla stund var Mansi kominn út
í ána aftur og ég heyrði Gísla vera að lesa
yfir honum.
Þegar bíllinn veltur molast húsið niður
og hliðarnar af honum, en svo furðulega
vildi til að afturhluti bílsins var svolítið
á lofti vegna þess að varadekkið lenti ofan
á einhverri þúfu eða barði svo að á parti
loftaði undir. Þetta tel ég að hafi orðið til
þess að Gísla tókst að komast út úr bílnum.
Ég hef stundum hugsað um það síðan
hvort bíllinn hefði oltið ef Gísli hefði verið
frammi í. Þar þurfti þunginn að vera. Ég
áttaði mig á því hvað mundi ske, áður en
það skeði, en svo skipti þetta engum togum.
Ég man að ég sveiflaðist út úr bílnum í
veltunni og lenti á bakinu og ætlaði að
fara að brölta á lappir þegar hann kom
ofan á mig. Kannski hefur liðið yfir mig
um stund þar sem ég lá undir bílnum, geri
mér ekki fulla grein fyrir því. En ég man
að ég heyrði eitthvað leka niður við hliðina
á mér og fór að hugsa um hvort þetta væri
sýran af geyminum. Eitthvað lenti á mér
og ég blotnaði svolítið. Kannski var þetta
sýran. Allt í einu var komið kveikjaraljós.
Ég var með fullri rænu þegar hann velti
bílnum ofan af mér. Það var mikill léttir
og svo góð tilfinning að ég hreyfði mig ekki.
Ég man lítið hvað við töluðum þarna en þó
var hann eitthvað að kvarta yfir Mansa.
Hann fór svo frá mér eftir að bíllinn var
kominn ofan af mér og hefur þá verið að
sinna Mansa.
Við yfirheyrslu 29. desember greinir
Gísli Óskarsson frá því hvernig jeppinn
fór alllangan spöl í beygjunni með
vinstri hjólin utan vegbrúnar en hægri
hjólin uppi á vegi. Voru þeir rétt komnir
út úr beygjunni þegar hallinn var orðinn
svo mikill að bíllinn valt á hliðina. Við
Gísli Óskarsson frá Þúfum.
Eigandi myndar: Guðný Sturludóttir.