Skírnir - 01.04.2002, Qupperneq 101

SKÍRNIR
UPPREISN ÆSKUNNAR
95
í Flóres sögu og Blankiflúr er ást fyrst og síðast skemmtun.
Hryggð fylgir skilnaði en samvera elskendanna einkennist af al-
gleymi og lífsnautn. Afstaðan til ástarinnar er oft glettin, eins og í
unaði hennar felist ákveðin uppreisn gegn alvörunni. Tónn sög-
unnar er eigi að síður kristilegur. Henni lýkur á að Flóres og
Blankiflúr skírast til kristni og allur landslýður með og á gamals
aldri hverfa þau í klaustur. Þó kemur fram að Flóres tekur kristni
fyrst og fremst vegna kynlífs, þegar Blankiflúr hefur sagt honum
heit sitt að ganga í munklífi ef hann taki ekki kristni. Þessu svarar
Flóres: „Nú á þessum degi vil ek við kristni taka“ (76). Ástin er
aðalatriðið, jafnvel kristnin sjálf er eins konar viðbót.* * * * 9
Blankiflúr er lengi fangi í klefa í turni sem gætt er af geldingi
sem sagður er „íllr í sér“ (49). Það er táknrænt að þessi höfuðóvin-
ur ástarinnar sé geldingur enda er ást Flóres og Blankiflúr allt ann-
að en geld; hún er náttúruleg eins og blómin. Það er einnig tákn-
rænt að geldingurinn gerist vinur Flóres og gengur í lið með ást-
inni þegar Flóres hefur sýnt honum gæsku og ást (58). Þannig
sigrar hin kynferðislega ást kynlausa andstæðu sína.
3. Hetjur á gelgjuskeiði
Líta má á uppgötvun ástarinnar í bók Óvíðs sem eins konar vakn-
ingu til kynþroska, börnin sem hafa lært saman og unnað hvort
öðru eins og systkin uppgötva nú að þau eru kynverur og taka til
við að unnast eins og fullorðið fólk. Það er þó ekki alltaf þannig
að andlegur og líkamlegur þroski fylgist að. Kynþroskinn kemur
á undan andlegum þroska og barnslegur hugur og fullorðinn lík-
ami geta farið saman. Þetta er eitt af því sem gerir unglinga mót-
sagnakennda og illskilj anlega þannig að jafnvel er talað um „ung-
lingaveiki".
kærlighed fordrer altsá, at elskeren skal kunne beherske sin seksuelle aktivitet"
(Kxrlighed, i middelalderen, 214). Þetta á ekki við í Flóres sögu og Blankiflúr.
Ást þeirra er laus við daður og þau hlaupa beint til að sinna líkamlegum þörfum
sínum.
9 Geraldine Barnes (einkum í „Some Observations“, 61-64) telur að í íslensku
gerðinni sé hér aukið við og meiri áhersla lögð á trúna í henni. Degnbol („A
Note“) er á öðru máli. Eftir sem áður er ástin þó ráðandi yfir kristninni.