Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Blaðsíða 117

Á r H a l l d ó r s o g Vi l h j á l m s
TMM 2011 · 1 117
Leyndarmál og lygar
Nýja leikhúsið Norðurpóllinn tók til starfa í byrjun árs og hefur verið
fylgið sér þrátt fyrir fjárskort og aðgerðaleysi valdhafa á Seltjarnarnesi.
Reyndar er mér sagt að bæjarstjórnin á Nesinu sé stolt af að hafa fengið
þetta klára og duglega fólk til að blása lífi í gamla verksmiðjukumb-
aldann en hún má vel sýna stoltið í verki og hjálpa unga fólkinu með
húsaleigu og önnur fastaútgjöld; það var kominn tími til að Nesið fengi
leikhús og vonandi verður það ekki látið lognast út af.
Fyrsta verkið sem ég sá í Norðurpólnum var Glerlaufin eftir Philip
Ridley undir stjórn Bjartmars Þórðarsonar, ísmeygilegt verk um tvo
ólíka bræður og móður þeirra sem Lilja Guðrún Þorvaldsdóttir gerði
verulega góð skil. Þetta var eitt af þessum verkum um erfið leyndarmál
í fjölskyldum sem Bretar eru svo lúnknir við að skrifa. Það var þó ekki
eins magnað og Munaðarlaus.
Á sama tíma sýndi Norðurpóllinn Tvo fátæka pólskumælandi Rúmena
undir stjórn Heiðars Sumarliðasonar. Það stykki var mikill hamagangur
sem að mestu er horfinn úr minninu. En Klæði eftir popparann og ljóð-
skáldið Berg Ebba Benediktsson sem sýnt var í Norðurpólnum í sumar-
byrjun undir stjórn Dóra DNA situr betur enda kunnuglegri persónur.
Það segir frá tveim mönnum sem reyna að töfra sömu konuna en beita
ólíkum ráðum til þess – enda ólíkar manngerðir. Í samræmi við titil
verksins var talsvert gert úr hlutverki klæða af öllu tagi í hversdagslífi
okkar, textinn afhjúpaði hvernig við búum okkur til á hverjum degi og
fyrir hvert tækifæri eftir því hvað við viljum sýna – og hvað ekki. Bergur
Ebbi fékk falleg hvatningarorð frá leikhúsfræðingnum Jóni Viðari í DV
(9.6.), hann sagði verkið „lipurlega skrifað og ágætlega byggt upp, og það
sem er alveg sérstaklega lofsvert: höfundi tekst að botna leikinn, hann
missir ekki leikslokin niður í vandræðagangi og klúðri.“
Nemendaleikhús Listaháskóla Íslands sýndi tvö verk á árinu. Loka-
verkið var hið margleikna og prýðilega Stræti eftir Jim Cartwright,
skemmtilega sviðsett af Stefáni Baldurssyni. Hið fyrra var nýtt íslenskt
verk, Bráðum hata ég þig eftir Sigtrygg Magnason, stofuleikrit af hefð-
bundnu tagi. Fjórar systur koma saman á æskuheimili sínu í Víðidalnum
til að jarða móður sína. Með þeim er maki þeirrar elstu, presturinn sem
jarðar móðurina og gestur sem ein systirin tekur með sér úr rútunni.
Smám saman fáum við að vita hvað þrúgar þessar systur og leyndarmál
þeirra opinberast. Óvenjulegri voru alldjarfar samfarasenur sem ein-
hverjum gagnrýnendum blöskraði að horfa upp á þó að leikararnir ungu
lékju þær alveg án vandræðagangs. Þessi útskriftarhópur var afbragðs-