Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Blaðsíða 112

S i l j a A ð a l s t e i n s d ó t t i r
112 TMM 2011 · 1
Í sama knérunn hjó leikverk Sjóns, Ufsagrýlur, sem Lab Loki sýndi
í Hafnarfjarðarleikhúsinu, en sannarlega ekki á eins opinskáan og
einfaldan hátt og hjá Mindgroup. Verkið gerist á skipi, þjóðarskútunni,
sem var geysihaglega hönnuð á víðu sviði af Móeiði Helgadóttur, gervi
voru vandlega útfærð, lýsingin flott og öll var sýningin mikið fyrir bæði
augu og eyru. Sjón notar aðferðir gróteskra hryllingssagna til að segja
söguna af falli þjóðar og sókn hennar eftir hefnd, táknin voru mörg og
margræð þótt aðalþráðurinn væri nokkuð skýr.
Rúnar Guðbrandsson fylgdi hér eftir geysilega vel heppnaðri sýningu
frá 2008 á sama stað sem byggði á verkum Steinars Sigurjónssonar. En
nú fékk hann ekki eins góðar undirtektir. Ingibjörg Þórisdóttir hefur
líklega orðað niðurstöðu margra leikhúsgesta þegar hún segir í umsögn
sinni í Morgunblaðinu (10.2.): „Textinn er mjög skemmtilegur á köflum,
djúpur, fyndinn og hittir beint í mark. Hins vegar kallar leikhúsformið
á það að áhorfendur skilji það sem fram fer á sviðinu.“
Þriðja „hrunstykkið“ var Eilíf óhamingja eftir Andra Snæ Magnason
og Þorleif Örn Arnarsson á litla sviði Borgarleikhússins og fylgdi eftir
Eilífri hamingju, fádæma skemmtilegu verki þeirra félaga á sama sviði
þrem árum fyrr. Þar léku þeir félagar sér að gervilífi okkar á þeim glys-
og gysárum þannig að ekki varð betur gert en í nýja verkinu var tekist
á við timburmennina. Þar urðum við vitni að hópmeðferð illa farinna
einstaklinga eftir hrun undir stjórn sálgreinisins Matthildar sem Sólveig
Arnarsdóttir lék af röggsemi og innsæi. Fleiri þátttakendur eru minnis-
stæðir úr sýningunni, einkum Atli Rafn Sigurðarson, og líka nokkrar
sögur sem sagðar voru, en í heild var verkið of sundurlaust og sligað af
alvöruþunga. Niðurstaða Páls Baldvins í Fréttablaðinu (1.4) var þó þessi:
„Merkileg og spennandi tilraun sem mun ótvírætt kalla fram afstöðu
hjá hverjum áhorfanda. Getum við beðið um meira?“
Síðasta hrunverk ársins og það sem fékk öflugasta kynningu var
Enron eftir Lucy Prebble á stóra sviði Borgarleikhússins, frumsýnt undir
lok september. Að henni stóðu snillingarnir Stefán Jónsson leikstjóri og
Börkur Jónsson leikmyndahönnuður og í aðalhlutverki voru úrvals-
leikararnir Stefán Hallur Stefánsson, Hjalti Rögnvaldsson, Jóhanna
Vigdís Arnardóttir og Baldur Þór Ingólfsson. Væntingarnar voru því
miklar og gagnrýnendur urðu ekki fyrir vonbrigðum (nema helst sú
sem hér skrifar). Sýningin fékk fjórar stjörnur bæði í DV og Fréttablaði
og fjórar og hálfa í Morgunblaðinu. En sýningin spurðist ekki eins
vel út og Borgarleikhúsmenn vonuðust til, og henni var hætt fyrr en
áætlað var. Líklega hafa íslenskir leikhúsgestir verið búnir að fá nóg af
hrunverkum í bili.