Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Blaðsíða 88

G a r ð a r B a l d v i n s s o n
88 TMM 2011 · 4
þar sem vindurinn blés af krafti og þvottasnúrurnar hringsnerust hver
um aðra. En það var einhver breyting í pípunum.
Orri vélstjóri hnippti í hann og benti honum aðeins út fyrir bátinn
þar sem tvær súlur svifu með vængina aftur beint niður að sjónum
og stungust eins og spjót ofan í sjóinn án þess að gára yfirborðið þótt
smámerki sæist. Himinninn var ekki enn orðinn gullinn enda bara
komið rétt yfir hádegi. Ragnari fannst eins og allt væri einhvern veginn
að ljúkast utan um hann. Hann þorði varla að hugsa til þess hvernig lífið
yrði án hennar – ef það yrði þá án hennar – hann vonaði að hún sæi að
sér þegar hann kæmi næst í land.
„Nú hvað finnst þér eiga að verða um okkur?“ hafði hann spurt.
„Ég held að þessu sé lokið hjá okkur,“ sagði hún.
Honum fannst allt í góðu lagi. Hann vildi ekki vera með neina stæla
við hana þótt hún segði stundum við strákana þegar þeir voru eitt­
hvað óþekkir, að þeir væru alveg eins og hann pabbi þeirra. Eða þegar
hún hreytti út úr sér þegar hann var nýkominn inn í eldhúsið: „Gastu
ekki gengið betur frá skónum þínum?“ Ragnar tók þessu eins og hverju
öðru hundsbiti og fannst ekki að hún gæti verið að þessu út af svona
smámunum.
„Ég fæ húsið og strákarnir verða hjá mér,“ sagði hún.
Það var eins og hún hefði hugsað þetta allt og ákveðið síðan hvernig
allt ætti að vera án þess að tala við hann. Þau höfðu alltaf verið svo náin
og talað um alla hluti. Eins og varðandi strákana. Nöfnin á þeim. Fötin
þeirra. Uppeldi þeirra. Og hann var harla glaður yfir því hvernig þeim
hafði tekist að koma þeim upp þótt þeir væru bara átta og tíu ára. Það
komu auðvitað alltaf upp einhver mál á meðan hann var á sjónum og
hann gat ekki tekið þátt í að ákveða hvernig skyldi tekið á þeim. En hún
sagði honum frá því í landlegunum og þau ræddu hvernig hún hefði
tekið á þeim og hvað honum fyndist um það. Yfirleitt var hann alveg
sammála henni og sagði henni það. Það kom fyrir að hann væri ósam­
mála og hann sagði henni það líka. Þá komust þau að nýrri niðurstöðu og
hún fylgdi henni upp frá því ef hægt var. Eins og þegar Andrés, sá eldri,
varð uppvís að því að hafa stolið peningum frá bekkjarfélaga sínum. Þá
setti hún hann í skammarkrókinn í tvo daga. Hann vildi að hún hefði
heldur látið hann skila peningunum og biðjast afsökunar. Þegar Lilli
barði félaga sinn eftir skóla tveimur árum síðar tók hún á málinu eins
og þau höfðu komið sér saman um. Hún lét hann fara heim til félagans
og biðja hann og foreldra hans afsökunar. Ræddi síðan við hann um að
maður leysti ekki málin með ofbeldi. Þau beittu aldrei ofbeldi gagnvart
drengjunum. Reyndu að beita fortölum og jafnvel algeru banni ef ekki