Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Blaðsíða 36

Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Blaðsíða 36
Þ r ö s t u r H e l g a s o n 36 TMM 2011 · 4 stutta stund en smám saman rennur upp fyrir henni að hún hafi verið fangi eigin vitundarleysis allan þennan tíma. Undir lok verksins finnst konunni eins og hún sé aftur að lokast inni í eigin vitund og geti ekki hreyft sig.16 Söguhetja Gyrðis finnur sömuleiðis til einangrunar: „Ein­ hvernveginn fannst mér aldrei nógu gott að vera bara þar sem ég var“ segir hann og bætir við að hann hafi alltaf þurft að hugsa sér að hann „væri á einhverjum öðrum stað“ (bls. 63). Þetta var ástæðan fyrir því að hann ók út af, hann hafði ímyndað sér að hann væri langt í burtu og „hafði hætt að hugsa um veginn og aksturinn“ (bls. 63). Munurinn er hins vegar sá að sögupersóna Gyrðis virðist upplifa sig sem fanga í vitundarheiminum (eða menningunni) en konan í leikriti Pinters er fangi vitundarleysis (um menninguna).17 Maðurinn heldur göngu sinni áfram og kemur inn í rjóður þar sem grill og leiktæki hafa „verið sett upp fyrir þorpsbúa til að halda sumarhátíð sína“ (bls. 63). Sagan gerist vel að merkja um miðjan júlí, þótt hitinn sé „varla nema 10 stig“ (bls. 60), og frost ætti að vera farið úr jörðu, náttúran að hafa lifnað við. En í ljósi kenninga Lévi­Strauss er það auðvitað kaldhæðnislegt að nota grill til þess að fagna því að nátt­ úran hafi lifnað við. Og til þess að undirstrika þessa grillun náttúrunnar þá sér söguhetjan „skyndilega móta fyrir einhverju torkennilegu“ þar „inn á milli trjánna“ (bls. 63) (í hinu menningarlega, eldaða, landslagi). Þetta er dauður hundur. Hann er með „stórt sár á bringunni“ (bls. 64), líklega eftir skot. Og augun eru furðulega starandi, „líkt og hann [sé] að horfa á eitthvað stórmerkilegt sem hann gæti ekki með nokkru móti skilið“ (bls. 64). Maðurinn sér ekki betur en þetta sé „hreinræktaður Labradorhundur“ (bls. 64). Öll dýrin í sögunni eru húsdýr, hrein og ræktuð eins og eiginlega öll náttúra sem birtist í sögunni, en út frá kenningu Lévi­Strauss eru húsdýr bæði náttúruleg og menningarleg, eins og tröllin. „Hver vill drepa svona skepnu“ hugsar maðurinn með sér (bls. 64). Hann segist ekki hafa séð þennan hund áður en það sé ekki að marka því hann sé ekki vanur að fara mikið um þorpið og hafi líka ekki verið þarna svo lengi, fyrr en þetta sumar: „Við höfðum búið hér fyrir löngu, en sá tími var næstum einsog í öðru lífi, það var svo fjarlægt, og margt hafði breyst síðan þá“ (bls. 64). Maðurinn virðist upplifa sig ókunnugan í kunnuglegum heimi, á ekki ósvipaðan hátt og konan í leik­ verki Pinters.18 Kannski má segja að hann skorti ákveðna túlkunarlykla til þess að líða eins og heima hjá sér. Hundurinn og öll þessi eldaða nátt­ úra er honum framandi, rétt eins og veggjakrotið. Maðurinn réttir þrátt fyrir það úr sér og gengur „kurlstíginn sömu leið til baka, enn hægar en fyrr“ og styður sig „fastar við stafinn“ (bls.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.