Tímarit Máls og menningar - 01.02.2012, Qupperneq 124

D ó m a r u m b æ k u r
124 TMM 2012 · 1
aðrir útvaldir snillingar+hommakynlíf.
Honum finnst að auki að hann verði að
verja það með kjafti og klóm. Því ver
hann miklum hluta texta síns til að ráð-
ast að öllum sem hann telur andvígan
sínum fagnaðarboðskap eða lítilsvirða
hann með einhverjum hætti. Og það
gerir hann af svo grimmri heift og þrá-
hyggju að líklegt er að fleiri en einn og
tveir heimfæri upp á Þórð það sem sagt
var um skáldið Byron: he is mad, bad
and dangerous to know.
Bókin er troðfull af níði um prests-
skepnur og læknabyttur, ólæsa fábjána
sem kalla sig skáld, sálarfábjána, hinu-
megindellufólk, passíusálmakerlingar,
trúfífl og mannkynsfrelsara, skírlífis-
skítmenni – og flest af þessu „drulli“ til-
heyrir svo einni stórri og skelfilegri þjóð
sem síst á sér viðreisnar von og kallast
íslenskir menntamenn. Tónninn er
ágætlega gefinn upp í kafla XXIV en þar
segir m.a:
„Eins og allir vita hafa þessi ógeðs-
legu skítmenni sem leiðinlega geggjað
fólk kallar mannkynsfræðara og frels-
ara, fyrirskipað manninum að fyrirlíta
jörðina, öll hennar gæði, og skammast
sín fyrir líkama sinn“. Sjálfur segist
Þórður svo vera fyrsti Íslendingurinn
sem hafi „hugrekki og karlmennsku“ til
að „ganga í berhögg við dellu þessarra
ógeðslegu skítmenna og „lifa því lífi sem
náttúran bauð þeim“ (105).
Í framhaldi af þessu gengur hann til
slátrunarverks. Einna oftast verða þeir
fyrir exi hans sem svíkja það „sem nátt-
úran bauð þeim“. Það geta verið homm-
ar sem ekki kannast við eðli sitt – til
dæmis telur hann að Jóhannes Kjarval
hafi málað „skilirí fyrir stássstofur smá-
borgara“ og orðið í hegðun allri eins-
konar tilbrigði við Óla Maggadon vegna
þess að hann hafi í rauninni verið
hommi og ekki staðið við það (76).
Þórður reynir að stugga stúlkum frá
lærisveini sínum Elíasi Mar og hefur hin
grimmustu orð um að Elías sé hundrað
prósent hommi sem svíki lit með því að
þykjast hafa áhuga á kvenfólki til að
þóknast öðrum. Meira um það síðar. Í
annan stað eru þeir menn allir „skríll og
illþýði“ sem „hneykslast á kynlífinu í
hvaða mynd sem er“ (47 og víðar). Því
fyrirlítur hann Lev Tolstoj fyrir ótta
hans við kynlífið og Bernhard Shaw sem
stærði sig af þvi að hafa aldrei farið upp
á konuna sína5. Hatur á trúarbrögðum
er líka mjög tengt því að í þeim (gyðing-
kristilegri hefð a.m.k.) er kynlífið einatt
gert syndsamlegt, hómósexúalitet að
glæp og skírlífi að dyggð. „Allir skírlífir
menn eru skítmenni“ segir Þórður í
bréfi til Halldórs Laxness sem fellt er
inn í textann (186) og á þá m.a. við
gamlan vin Halldórs, þann elskulega
barnabókahöfund Jón Sveinsson
(Nonna). Trúarbrögðin eru í túlkun
hans vesæll flótti undan þeirri köllun að
menn njóti lífsins og eymd „íslenskra
menntamanna“ einkum í því fólgin, að
þeir geti ekki „rolast gegnum fábjánatil-
veru sína“ án þess að eiga von á hinu-
megindýrð. Hann eys sér líka yfir
alþjóðlega frægðarmenn sem hafa látið
undan fargi og leitað áður en lauk á
náðir trúar. Oscar Wilde fær ekki stuðn-
ing sem ofsóttur félagi Þórðar í Homin-
tern heldur megna fyrlitningu fyrir að
hafa endað „í skítnum fyrir neðan
krossinn“. Heinrich Heine sleppur ekki
við formælingar fyrir að hafa í krank-
leika sínum í Parísarútlegðinni „beðið
Jehóva fyrirgefningar á öllu sem hann
hafði gott gert“.6
Nokkrir eru þeir menn sem fá á
baukinn fyrir að láta eitthvað neikvætt
sér um munn fara um hómósexúalisma
eða jafnvel fyrir það eitt að vita lítið um
það fyrirbæri. Mér dettur það helst í hug
þegar ég sé hjá karli fyrirlitningartal um
„eitthvað sem heitir Thor Vilhjálmsson“