Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Blaðsíða 50

B j ö r n H a l l d ó r s s o n
50 TMM 2017 · 1
„Komdu niður og fáðu þér kvöldmat. Svo ferð þú beint í rúmið.“
„Er í lagi að ég komi niður eftir smá?“ spurði ég, vondauf. „Bara nokkrar
mínútur?“ Hún hristi hausinn en sagði ekki neitt og sneri sér við til að fara
út.
„Mamma,“ sagði ég þegar hún var í gættinni. Hún leit við og beið. „Má ég
fá kerti til að vera með inni í herbergi?“
Spurningin kom flatt upp á hana og hún vissi ekki alveg hvernig hún átti
að bregðast við. „Ég er nú ekkert sérstaklega spennt fyrir að leyfa þér eitt né
neitt eftir kvöldið í kvöld,“ sagði hún og hikaði svo. „Til hvers þarftu kerti?“
„Bara. Til að kveikja á og vera með í glugganum eða á skrifborðinu. Mér
finnst ljósið svo fallegt.“
„Við sjáum til,“ sagði hún. „Þetta er eitthvað sem ég og pabbi þinn þurfum
að ákveða saman. Það er mikil ábyrgð að vera með kerti. Þú verður að sýna
okkur að við getum treyst þér til að fara varlega.“
Ég kinkaði kolli og hún fór út og lokaði hurðinni á eftir sér. Hún vissi að
akkúrat núna vildi ég hafa hurðina lokaða og ég var henni þakklát fyrir það
og fyrir þessar örfáu mínútur sem hún hafði gefið mér áður en ég þurfti
að koma niður og taka við frekari skömmum. Ég slökkti loftljósið sem hún
hafði kveikt þó að það gerði ekki mikið út af allri birtunni fyrir utan glugg-
ann minn og lagðist á rúmið. Í gegnum hurðina heyrði ég lágt skvaldrið í
sjónvarpinu niðri í stofu og mömmu að tala í símann við pabba. Ég reyndi
að tæma hugann eins og gúrúarnir í Nepal sem ég las um í Ótrúlegt en satt.
Þeir geta tæmt hugann svo gersamlega að það er eins og þeir séu ekki inni í
líkamanum lengur heldur svífa á brott. Ég hafði oft reynt að tæma hugann
þannig en var ekkert sérstaklega góð í því. Hugsanirnar laumuðu sér alltaf
aftur inn í hausinn á mér og toguðu mig niður á jörðina. Sama hvernig ég
reyndi tókst mér aldrei að svífa nógu langt í burtu frá þeim. Mig langaði að
svífa svo langt upp í himininn að hugsanirnar næðu mér aldrei aftur. Úti
var nóttin svo björt að ég efaðist um að ég myndi nokkurntímann geta sofið
framar.