Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Blaðsíða 92

H j a l t i H u g a s o n
92 TMM 2017 · 1
heimsins séu ekki eins algjörar og margir vilja láta í veðri vaka nú á dögum.42
Í báðum þessum ljóðum gætir tilrauna til að samþætta sköpunarstef krist-
innar trúar nútímalegri, vísindalegri heimsmynd en það er eitt helsta við-
fangsefni trúvarnar nú á dögum.
Svipuð hugsun og verður fyrir í kveðjunni til Hawkings kemur fram í „Á
fermingardegi systur minnar blómstraði snædrottningin“ (Kyndilmessa).43
Þar segir frá því hvernig fermingardagur fátækrar súlku snerist úr angist
í gleði vegna þess að snædrottning móðurinnar blómstraði um nóttina og
gaf blóm í barminn sem dró athygli frá snjáðum kjólnum. Auðvitað hafði
móðirin lagt sig fram um að hlú að blóminu en kannski fært vandann „[…]
aðeins í tal við guð […].“ Ljóðmælandinn tekur ekki af skarið um hvað gerð-
ist og hvað réð úrslitum, natni móðurinnar eða bænheyrsla Guðs.44 Blómgun
snædrottningarinnar var e.tv. bæði kraftaverk og náttúrufræðilegt fyrirbæri
ekki síður en sköpun heimsins.
Að endingu
Höfundur þessarar greinar skynjar skýran trúarlegan undirtón í fjölmörgum
ljóðum Vilborgar Dagbjartsdóttur sem falla þó ekki í flokk biblíuljóða hennar
eða þurfa af öðrum augljósum ástæðum að teljast trúarleg. Þessi trú er þó
aldrei uppáþrengjandi eða boðandi heldur birtist sem merkingarvídd sem
býr að baki augljósustu túlkun ljóðanna. Þetta kemur t.a.m. skýrt fram í
ljóðinu „Rof“ sem vel getur lýst venjulegum svefnrofum en getur líka lýst
trúarlegri leið mannsins frá ótta til óttaleysis.
Guð er víða nálægur í ljóðum Vilborgar og birtist þar í mörgum myndum,
hann birtist sem fjarlægur og kröfuharður „karl“, trúður eða sunnanvindur
og vorblær. Hann er bæði kaldur og heitur. Stundum er þessi Guð nálægur,
stundum sefur hann og stundum leikur mikill vafi á um hvort hann sé enn
til. Ef til vill má skynja þá hugsun hjá skáldinu að það sé hvorki manninum
né heiminum sjálfum til góðs að Guð sofi mikið lengur. Meðan Guð sefur
stofnar maðurinn bæði sér og náttúrunni í voða.
Í ljóðum sínum er Vilborg ekki alltaf sátt við Guð sinn og finnst hann ekki
meðhöndla karla og konur á sama hátt heldur standa vörð um úrelta sam-
félagsskipan. En í ljóðum hennar er líka að finna tilfinningu fyrir persónu-
legum Guði og vangaveltur um kristna sköpunartrú sem þrátt fyrir allt er
ekki úrelt eða merkingarlaus í ljósi nýjustu tíðinda af tilurð heimsins. – E.t.v.
er líka einmitt þar að finna helstu vonina til að móðir Jörð geti áfram dansað
glöð „[…] gegnum myrkur – geimryk og glóandi sindur“.