Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Blaðsíða 74

M i c h e l H o u e l l e b e c q
74 TMM 2017 · 1
Dantec er á allt annarri skoðun. Og eins undarlegt og það hljómar hef ég
tilhneigingu til að tengja hann við Philippe Muray. Ritverk þeirra eru eins
ólík og hugsast getur, en þarna liggja leiðir þeirra mjög vel saman.
Það er til texti eftir Philippe Muray sem kom út árið 2002 og fáir vita um,
texti sem er fullur af gálgahúmor og nefnist Kæru djíhadistar. Hér er kafli úr
henni: „Kæru djíhadistar, passið ykkur á illsku mannsins í bermúdaskyrt-
unni! Passið ykkur á neytandanum, ferðamanninum, túristanum, sumar-
frísfólkinu sem stígur út úr húsbílnum sínum! Þið haldið að við veltum
okkur upp úr nautnum og afþreyingu sem hafa gert okkur lin og slöpp. En
við komum til með að berjast eins og ljón til að verja linku okkar.“ Á öðrum
stað gerir hann góðlátlegt grín að Salman Rushdie sem fjallar um íslamistana
og skrifar: „Þeir vilja taka frá okkur allt það góða í lífinu: beikonsamlokur,
stuttpils …“ Á öðrum stað kallar hann Le Monde „helgidagblað“. Ég held
að þessi dæmi nægi til að skýra fyrir ykkur aðferð Philippes Murays en vísa
ykkur að öðru leyti í verk hans sem eru velflest alveg þess virði að lesa.
Mauice Dantec skilgreindi sig hins vegar sem „baráttumann fyrir kristni
og síonisma“. Það sem hann bað okkur, Vesturlandabúa, að gera, var að verða
aftur það sem íslömsku bókstafstrúarmennirnir halda ranglega að við séum:
verða aftur krossfarar. Að hans mati var trúarleg sannfæring (eins og kristnin
eða gyðingdómurinn) eina leiðin til að berjast gegn annarri trúarlegri sann-
færingu eins og íslam.
Hér finnst mér freistandi að hoppa allnokkuð aftur í tíma vegna þess að
ég var að lesa Histoire des Girondains eftir Lamartine sem er í rauninni ein
útgáfa af sögu frönsku byltingarinnar. Það sem fyrst slær mann í þessari
bók er sú trú sem knýr byltingarsinnana frönsku áfram, trú sem varð til
þess að þeir gátu framið hreint ótrúlegar hetjudáðir og lagt undir sig Evrópu
sem hafði sameinast gegn þeim en gátu um leið glímt innbyrðis við margar
borgarastyrjaldir. Ætli við, frjálslyndir lýðræðissinnar tuttugustu og fyrstu
aldarinnar, séum svona staðfastir í trú okkar á lýðræðið? Svari nú hver fyrir
sig.
En það er líka sláandi hversu gríðarlega grimmir frönsku byltingarsinn-
arnir voru. Það er skiljanlegt að Joseph de Maistre hafi fundist franska
byltingin vera djöfulleg. Á að minnsta kosti fjögurra eða fimm blaðsíðna
fresti er afhöggnum höfðum hampað á stjökum. Og sögurnar eru hryllilegar.
Ein sú þekktasta er sagan af prinsessunni Lamballe, en einn uppreisnar-
mannanna skar legið úr líki hennar og notaði það sem gerviskegg. Menn
fara í boltaleik með afhöggvin höfuð og börn eru látin taka grafir foreldra
sinna. Aftur og aftur er því lýst þegar aðstoðarmaður böðulsins tekur höfuð
manns sem nýbúið er að hálshöggva og löðrungar það við mikil fagnaðarlæti
viðstaddra. Þegar maður les þessar frásagnir af frönsku byltingarsinnunum
virðast þeir sem standa að Íslamska ríkinu næstum því vera siðmenntaðir.