Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Blaðsíða 43

B a r n a l æ t i
TMM 2017 · 1 43
garðurinn var allur orðinn útstrikaður og mig var farið að gruna að ég myndi
lenda í vandræðum þegar pabbi og mamma sæju sköpunarverkið. Það var
þá sem ég heyrði fyrst hljóðið handan við óræktina við garðshornið. Það var
einhver þar að bölva af mikilli innlifun. Ég gekk á hljóðið og reyndi að gægj-
ast á milli kræklóttra trjánna. Raddirnar sem bárust út um bakdyrnar voru
orðnar háværari og af einskærum vilja til að komast í burtu frá þeim hóf ég
að brjóta mér leið í gegnum gróðurþykknið. Brátt voru sköflungarnir orðnir
rauðir eftir brenninetlurnar og ég var með frækorn í hárinu og fingurna
klístraða af fíflamjólk. Blótsyrðin handan við trén höfðu þagnað en þegar
ég smeygði mér undir síðustu greinarnar stóð fyrir framan mig strákur á
mínu reki sem horfði á mig með eftirvæntingu, eins og hann hefði heyrt mig
nálgast og verið að bíða eftir mér.
„Hæ!“ sagði hann.
„Hæ,“ sagði ég.
„Geturðu hjálpað mér?“ spurði hann.
„Með hvað?“ spurði ég varfærnislega. Hann lyfti hendi til að sýna mér.
Svört rafmagnssnúra var vafin þétt um hana og yfir hnúana. Hvít raf-
magnskló danglaði við úlnliðinn. Hann kippti til hendinni eins og hann
væri með svipu og rafmagnssnúran bugðaðist eftir jörðinni og ég sá að hún
var tengd við afturendann á gömlu sjónvarpi sem lá í grasinu skammt frá
okkur. Hann tók báðum höndum um snúruna og hallaði sér aftur til að toga,
kom henni síðan fyrir yfir öxlina og streittist við. Sjónvarpið ruggaði, dróst
aðeins eftir jörðinni en sat svo fast. Hann togaði af öllum kröftum og gaf frá
sér runu af blótsyrðum en sjónvarpið haggaðist ekki. Á endanum rétti hann
úr sér og henti frá sér snúrunni. Klóin lenti í miðjum skjánum svo að söng
í. Hann hrækti.
„Æi, það skiptir svo sem ekki máli. Við eigum aldrei eftir að geta borið það
alla leið,“ sagði hann, vonsvikinn.
„Hvert ætlarðu með það?“ spurði ég og gekk að sjónvarpinu. Skjárinn
virtist heill en kassinn var allur rispaður og skemmdur eftir tilraunir hans til
að draga það á eftir sér. „Ætlarðu að láta laga það?“ spurði ég.
Hann leit á mig eins og hann hefði aldrei heyrt neitt vitlausara. „Nei, ég
ætla að sprengja það.“
Það fór um mig fiðringur. „Í alvöru?“ spurði ég.
„Það kemur hljóð þegar skjárinn brotnar.“ Hann þrýsti lófunum saman,
kippti þeim svo í sundur og gaf frá sér hljóð eins og þegar pabbi kveikti á
gasgrillinu okkar. „Stundum kemur blossi líka en ég held að það sé bara ef
það er í sambandi.“
„Hvernig ætlarðu að brjóta skjáinn?“ spurði ég. Ég svipaðist um og sá
ekkert í grenndinni sem mér sýndist hægt að nota. Við vorum stödd í
einskismannslandi sem lá á milli garðanna í götunni okkar og næstu götu.
Líklega hafði einhverntímann verið stígur í gegn en honum hafði verið lokað
í sitthvorn endann með úrsérgenginni vírgirðingu öðrum megin og runnum