Milli mála - 2020, Blaðsíða 253

Milli mála 12/2020 253
HANS HENNY JAHNN

10.33112/millimala.12.10
bókstafina. Hann festi þá yfir beddann sinn við hlið rauða hár-
brúsksins. Og að fáeinum mínútum liðnum var þegar hægt að lesa:
RAGNA RAGNA. Hún klökknaði og sagði: „Mig langar alltaf að
vera sængin þín.“ „Nú er allt mjög rétt,“ svaraði hann. Það hlaut að
styttast í brúðkaup þeirra, því gagnkvæm ást þeirra var mjög mikil.
Hann hélt á ný til veiða. Þá er hann sneri aftur hafði hann átt
miklu láni að fagna. Skipið ætlaði að springa undan miklum
aflanum. Hann hljóp, knúinn af þrá, að heimkynnum sínum við
víkina. Boðaði hina miklu veislu lífs síns. Síðan hélt hann suður á
bóginn. Til að selja fenginn fyrir gott verð. Fólkið sem bjó í þorpinu
sagði: „Þessi Níls er ríkur maður. Hann á skip. Enginn veit hvaðan
honum áskotnaðist það.“ Þau gleymdu með öllu að hann var einn
þeirra, létu þess ógetið að bróðir hans bjó í fjöllunum. Enda þótt for-
eldrar hans væru látnir var lítill legsteinn við hvítu kirkjuna sem bar
vott um fyrra líf þeirra við víkina. En kirkjan var í einnar stundar
göngufjarlægð frá ströndinni. – Allir hlökkuðu til veglegrar brúð-
kaupsveislunnar. Þeir reiknuðu: eftir eina viku eða tvær, eftir þrjár
gengur þessi gleði í garð. Jafnvel sýslumaðurinn var sama sinnis.
Vikurnar liðu. Níls kom ekki til baka. Hann hlaut að hafa farið mjög
langt til suðurs. Þeir sem bjuggust við hinu versta komu fram með
skoðanir sínar og hræddu hina með því að óhapp hlyti að hafa hent.
Þá breyttist mjög viðhorfið til fiskimannsins. Mennirnir fjórir sem
voru með honum áttu líka eiginkonur og heitkonur á staðnum. Og í
harmi sínum sökuðu þær manninn um að hafa laðað að sér tor-
tímingaröflin með ónáttúrulegum kenndum í garð þeirrar rauð-
hærðu. Því var hann sekur. Og stúlkan sjálf (þau urðu mjög fyrir-
litleg, munaðarleysingi sögðu þau, sú sem lifði á hinum ríka Níls)
sekari, því hún lagði á hann álög. Það voru þungar áhyggjur sem ólu
af sér slíkar skoðanir. Þetta voru langar vikur og langir mánuðir. Sá
tími rann upp þegar menn hefðu átt að búa sig á ný undir að halda
á Íslandsmið. Þá, einn morguninn, lá skipið á svargrænum spegli
víkurinnar, þessi NÍLS. Fimmmenningarnir gengu heilir á húfi á
land og hlógu, fullir hamslausrar kæti. Og báru með sér kistur og
kassa. Þessi Níls hafði vit á lífinu. Hann hafði selt aflann á Spáni.
Það hafði ekki verið greitt út í beinhörðum silfurdölum: gull,
eintómt gull, snoturlega varðveitt í litlum pyngjum, var orðið að eign
hans. Og hann hafði skipt því með hinum fjórum samkvæmt þeim