Milli mála - 2020, Side 267

Milli mála 12/2020 267
SÍDAÓRUANG

10.33112/millimala.12.14
Síðan hækkaði hún enn róminn. „Ef herra lögregla ætlar að þröngva
þessum börnum upp á mig aftur … þú getur gert það svo sem … en
þá skil ég þau bara aftur eftir í vegkantinum. Og ef þau fara að gráta
og elta mig … þá lumbra ég bara almennilega á þeim. Það að móðir
slái börnin sín er ekki bannað með lögum. Þannig er það. Ég er alls
ekki að reyna að drepa þau. Þegar ég var barn þá barði mamma mig
svo fast að í hvert skipti hélt ég að ég mundi ekki lifa það af.“
Hún lyfti fótunum upp í stólinn og settist í hugleiðslustellingu.
Til skiptis dró hún inn varirnar og setti á sig stút, aftur og aftur og
virtist áhyggjufull.
Nokkrum klukkustundum fyrr hafði hún tekið miðjubarnið og
skellt því í sæti á strætisvagnabiðstöð og hrópað: „Ef einhvern langar
í barn þá fæst það gefins.“ En allt fólkið í biðskýlinu brást við með því
að hafa sig á brott. Hún beið í drykklanga stund þar til hún ávarpaði
stúlkuna, elsta barnið, sem hélt utan um það yngsta.
„Þið verðið saman hér. Það er bannað að elta mig. Ef einhver kemur
þá bara segið þeim … biðjið um að fá að vera með þeim … þið vitið
… það er fullt af fólki hérna, eins og í mauraþúfu. Bráðum hittið þið
einhvern með göfugt hjarta sem á leið um.“
Svo gekk hún burt. Þó að börnin þrjú þyrðu ekki að hlaupa á eftir
móður sinni af því þau hræddust að hún slægi þau þá hrópuðu þau
samhljóma: „Mamma, mamma, ekki skilja okkur eftir … mamma,
við erum hrædd.“
Í sannleika sagt var hún hér um bil búin að losa sig alveg við
þjáningarbúntin þrjú. En það var þá sem lögreglubíllinn keyrði fram
hjá. Og nú sat hún á móti þessum lögreglumanni. Hún var einbeitt.
„Herra lögregla, trúir þú á áhrif góðra verka og illra?“ spurði hún
hreinskilnislega.
„Heldur betur. Ég trúi því að móðir sem fremur þvílíkt illvirki
eins og þú fari eftir andlát sitt beinustu leið til helvítis.“
„Þú misskilur. Ég meina að ef þú segir að ég hafi framið illvirki þá
verður mín refsing sú að ég lendi að lokum í víti. Hvers vegna er þá
þörf á að handtaka mig? Það er alveg nóg að mín bíði vítisdvöl. Af
hverju er verið að vandræðast með mig?“
Lögreglumanninum fannst sér misboðið. Þó svo að í yfirheyrslunni
hafi hin ákærða talað af sannfæringu var langt frá því að hún stæði
styrkum fótum í trúnni. Hún var með undanbrögð og vitleysisgang.