Milli mála - 2020, Blaðsíða 255

Milli mála 12/2020 255
HANS HENNY JAHNN

10.33112/millimala.12.10
unnustanna. Þær áttu von á sér. Eins og eiginkonurnar. Við brjóst
þeirrar síðustu grét Ragna. Hún varð að láta sér nægja þá tak-
mörkuðu huggun að stutt vikugaman gat lent á þeim tíma þegar
litlar líkur voru á að hún yrði móðir. Nú hrærðust aðeins orðin innra
með henni: „– ég sný til þín aftur.“
Það bárust mjög slæmar fregnir til þorpsins. Ritsíminn flutti þær.
Þetta voru óvissar fregnir. Þær hljóðuðu svo að líklega hefði „Níls“
týnst ásamt áhöfn í stormi úti fyrir ströndum Íslands. Sýslumaðurinn
gekk hægum skrefum til kvennanna fimm. Hann las upp daufri
röddu það sem stóð skrifað. Það sem hann bar úr býtum var mjög
áþekkt: tár. Hann tók einnig eftir því að þær sem grétu voru barns-
hafandi, eiginkonurnar og unnusturnar. Hann huggaði unnusturnar,
eins vel og hann megnaði, með því að segja að börnin myndu hljóta
heiðvirð nöfn. Einungis Ragna, sú rauðhærða, felldi engin tár. Hún
hlustaði á manninn til enda. Þá sagði hún: „Nei, þetta eru mistök.
Þetta eru falsfréttir eins og í vor. Níls hefur lofað mér að hann muni
snúa aftur. Hann mun koma.“ Svona hafði svar hennar verið. En
þegar embættismaðurinn var farinn ætlaði leyndur óttinn að sprengja
í henni hjartað. Full öfundar hugsaði hún til kvennanna fjögurra sem
áttu von á sér. Níls gat vel verið dáinn, ef hún nú aðeins bæri barn
hans. Mikil ringulreið var innra með henni. Tíminn leið. Skipið hefði
átt að vera löngu komið. Það gat vel verið satt að það hefði strandað.
Hvað skipti skipið svo sem máli? Níls myndi koma. Níls myndi
koma yfir breitt hafið til hennar. Langt á eftir áætlun. Langa leið.
Hann myndi barna hana. Kannski yfirgæfi hann hana aftur á eftir.
Hún ætti að kæra sig kollótta svo fremi hann bara kæmi og færði
henni eitthvað. Þetta var vondur vetur. Öll gleði hafði verið kæfð.
Það hafði lagst refsing yfir staðinn. Enginn vissi hvers vegna. Enginn
þorði að mæla nafn þeirrar rauðhærðu af vörum. Lærdómur síðasta
árs lét enn til sín taka. Vonin var ekki óafturkallanlega dauð.
Bróðir Níls kom niður á ströndina. Hann ætlaði að segja fáein orð
við mágkonu sína. Hann var bróðir hins látna, enda þótt hún þekkti
hann ekki. Hann hafði ekki verið viðstaddur brúðkaupsveisluna.
Þeim hefndist fyrir laumuspilið. Þar eð hann óaði við því að líta tár
beið hann uns komið var kvöld. Hann bankaði á dyrnar. Það var
ekkert ljós í stofunni. Samt var honum hleypt inn. Einhver vafði
örmum sínum um háls hans og kyssti hann ákaft. Hann hafði aldrei