Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2012, Blaðsíða 19

Minningabrot úr brúargerð
bróðurson ísaks, Jón Þorsteinsson á Álfhól
og Kristbjörgu Bjamadóttur konu hans og
Jón Jónsson á Selstöðum, bróður Isaks,
og Vilmundínu Knudsen. Jón á Selstöðum
fór með Isak og fjölskyldu á bát sínum til
Loðmundarijarðar og að Seljamýri, þar sem
Isak var að mestu leyti uppalinn. Jón, frændi
minn, Sigurðsson á Sólbakka bætti mér upp
Loðmundarfjörðinn síðar þetta sama sumar,
þegar hann fór með mér ásamt Úlfari, bróður
sínum, í reiðtúr til Loðmundarijarðar, sem
ijallað er um síðar í greininni.
Frá árinu 1957 em til dagbókarfærslur úr
brúargerðinni. Á eftir brúnni yfir Svinalæk í
Fellum var byggð brú yfír Hallfreðarstaðalæk
í Hróarstungu. Þaðan flutti flokkurinn að Staf-
dalsá á Fjarðarheiði (10 m). Frásögninni lýkur
með endurkomu til Fáskrúðsijarðar.
Vió Svínalœk í Fellum
Eftirtjöldun þriðjudaginn 18. júní varbyrjað
á sökkulgrefti við Svínalæk og var vont að
grafa, óþverraklöpp. Það var aðalverkið fyrstu
vikuna. Á miðvikudagskvöld komu foreldrar
mínir og systkini til að kveðja mig, en þau
ætluðu norður í land morguninn eftir [frá
Skipalæk] eftir vel heppnaða heimsókn til
Austurlands. Við héldum áfram með gröfitinn.
Sunnudaginn 23. júní fór ég með heimilis-
fólkinu á Skipalæk í messu að Ási í Fellum.
Tveir voru fermdir og þrjú börn skírð, þ.á m.
Sigurður Grétarsson. Eftir messu hófst vegleg
skírnarveisla á Skipalæk. Þar voru held ég
nær 40 manns og ræður haldnar.
Vikan sem fór í hönd var stórum skemmti-
legri en fyrsta vikan, enda vorum við komnir
upp úr jörðinni! Það var uppsláttur, járna-
vinna, steypa o.fl. Einn af vinnufélögunum
við Svínalæk var Eiríkur Einarsson, bóndi
í Fjallsseli. Hann bauð mér heim til sín um
helgina 29.-30. júní. Fjallsselsfólkið var mér
mjög gestrisið og á sunnudeginum fór ég
með allri ijölskyldunni nema Einari gamla
[Eiríkssyni] upp að Sandvatni á Fellaheiði.
Við lukum við Svínalækjarbrú og fluttum
svo út í Hróarstungu að Hallfreðarstaðalæk,
sem tók skamman tíma að brúa.
Föstudagur, 12. júlí. Sem ég nú hef skriftir
er ég staddur í sama tjaldinu og áður, í sömu
kojunni og á sama pallinum, en á nýjum stað,
stað sem ég hef aldregi augum litið íyrr. I dag
fluttum við frá Hallfreðarstaðalæk í Tungu að
Stafdalsá, Seyðisijarðarmegin á Fjarðarheiði.
Flutningurinn gekk vel að öðru leyti en því
að ökumaðurinn sem ég var með [Sveinn
Jóhannsson frá Ósi] lenti í smá árekstri.
Hið góða við þessa flutninga til og frá er
hve vel ég kynnist Austurlandi. Eg sé nýtt fólk
og kynnist nýjum siðum, sé landslag sem ég
hef ekki áður augum litið. Að loknu hverju
verkefni er flutt á annan stað og nýtt verk innt
af hendi. Þetta minnir á háttalag hirðingja sem
flytjast stað frá stað og eru á eilífu reiki til að
framfleyta sér og sínum.
Helgarferð frá Stafdalsá
Daginn eftir flutningana var lokið við að
ganga frá tjaldstæðinu og undirbúa það að
framkvæmdin gæti hafíst. Við hófum gröft
fyrir nyrðri sökklinum og unnum fram að
hádegi. Þá var hætt að vinna, síðan var
borðað og eftir málsverðinn var lagt af stað
frá tjöldunum. Sumir, réttara sagt flestir, fóra á
hátíð upp í Hallormsstaðaskóg, en ég fór með
Sigurði og þremur öðrum niður á Borgarijörð.
Andrés Björnsson frá Snotrunesi var með Blá-
jjallageiminn sinn [blárpeli með guðaveigum]
og Jón Þorsteinsson frá Húsavík lumaði á
einhverju líka. Andrés og Jón upphófu söng
og buðu Sigurði með sér. Hann fékk Kristján
Þorsteinsson frá Jökulsá til að aka fyrir sig
til að geta tekið þátt í gleðskapnum. Sungum
við óspart. Andrés var hrókur alls fagnaðar,
söng og trallaði og gerði að gamni sínu. Vínið
mýkir kverkarnar og lífgar upp sálina, er sann-
kallaður gleðigjafi. Betra dæmi um vínlega
mýkt en hjá Andrési fyrirfinnst varla. Við
komum að Ketilsstöðum í Hjaltastaðaþinghá
17