Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2012, Blaðsíða 54

Múlaþing
Qölmennir í flokki hans. Aflaði hann á þennan hátt mörgum Borgfírðingum góðrar atvinnu
og nutu hennar t.d. ungir menn, sem voru að koma undir sig fótunum og stofna heimili,
skólapiltar og fleiri, en á þeim árum lá góð sumarvinna ekki ætíð á lausu.
Sigurður hafði verkstæði sitt úti í Bakkagerðisþorpi fyrstu 2-3 ár sín á Borgarfirði en kom
sér þá upp húsnæði fyrir vélamar heima á Sólbakka. Þetta var hús með torfveggjum með þaki
úr timbri og jámi, lítinn spöl frá bænum á bakka Hrafnár. Síðar byggði hann verkstæðishús
heima við bæinn og þar reisti hann önnur útihús af hagleik og smekkvísi. Hefur jafnan verið
fallegt heim að horfa að Sólbakka. Frá húsakynnum þar á bæ stafar snyrtimennsku og þokka.
Um miðjan 6. áratuginn byggði Sigurður 7,5 kw. rafstöð yst og neðst í Þrándarstaðafjalli
og nýtti til hennar vatn úr svo nefndum Stóralæk. Nægði afl stöðvarinnar til að knýja vélar
á verkstæðinu á Sólbakka svo og til heimilisnota.
Ekki bar á öðru en að Sigurður Jónsson hefði ærnum störfum að sinna þegar eftir komuna
til Borgarfjarðar. Hann tók að sér verkstjóm við að steypa utan um verslunarhúsið á Bakkaeyri,
sá um byggingu nýs barnaskólahúss í Bakkagerðisþorpi svo og vatnsveitulögn í þorpið. Hér
að auki vann hann á verkstæði sínu, smíðaði glugga, hurðir og sinnti viðgerðum hverskyns,
tré og málmur lék í höndum hans á víxl. A þessum ámm sneri hann sér einnig að bátasmíði,
og byggði alls 12 báta, 6 trillur og 6 skektur. Hér að auki rak hann bú heima á Sólbakka.
Þannig leið tíminn í átta ár 1937-45, en þá verða þáttaskil í störfum Sigurðar Jónssonar.
Sumarið 1945 var byggð steinsteypt brú á Fjarðará nokkurn spöl utan við Sólbakka. Þarna
hafði verið trébrú áður, er var orðin ónýt. Y firsmiður var Jónas Þórarinsson frá Hrafnabjörgum
í Jökulsárhlíð og hafði hann með sér flokk manna og fýrsta vörubíl, sem ekið var um borgfirska
vegi. Einhverjir Borgfirðingar fengu þarna vinnu og þeirra á meðal var Sigurður á Sólbakka,
sem tók að sér að vinna járnin í brúna og er því var lokið vann hann við tréverk uns lokið var
að steypa hana. Að steypuvinnunni lokinni hurfu aðkomumennimir brott til annarra verkefna,
en Sigurði var falið að sjá um að losa mótatimbrið frá brúnni. Þegar því verki var lokið var
hann beðinn að vinna jámin í brúna á Selfljóti undan Hjaltastað, sem byggð var síðar þetta
sama sumar. Tók hann það verk að sér og áður en þessari brúarsmíð lauk um haustið fór hann
upp á Jökuldal og sá um að steypa festingar að tveim kláfferjum á Jöklu, hjá Brú og Teigarseli.
Lauk hann því verki um haustið og var þá brúasmíð lokið það árið.
Auðvitað hafði það ekki farið framhjá þeim er hér réðu málum, hvílíkur liðsauki var að
Sigurði Jónssyni við brúargerðir. Það var því engin tilviljun að þetta haust, 1945, leitaði
vegamálastjóm eftir því við hann að hann starfaði áfram að þessum verkum. Gaf hann kost
á því en setti það skilyrði að hann hefði sjálfur verkstjómina á hendi og varð það að ráði.
Hér hefur verið farið nokkmm orðum um aðdraganda þess að Sigurður gerist brúarsmiður en
þó er upphafsins ógetið, því síðasta smíðavinna hans áður en hann fluttist frá Loðmundarfirði
hafði verið að byggja brú á Stóru-Hrauná og er það jafnframt fyrsta brúin sem hann byggði á
vegum vegamálastjómar. Þessi brú er 6 metrar milli steyptra stöpla og jámbitar undir burðar-
dekki, bílfær. Það kostaði mikið þjark og miklar bréfaskriftir að fá að hafa jámbita í brúnni.
Þeir vísu menn fyrir sunnan sögðu að nógur væri rekaviðurinn í Loðmundarfirði í bitana þá
arna. Þá var Sigurður oddviti hreppsnefndar Loðmfirðinga og það var ekki fyrr en hann fór
til Reykjavíkur og ræddi augliti til auglitis við vegamálastjóra að hann fékk sínu máli fram-
gengt. Enn em sömu jámbitamir í brúnni á Hrauná og hvíla á stöplunum sem steyptir vora í
upphafi, en brúardekkið hefur að sjálfsögðu þurft að endurnýja.
52