Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Page 31

29
lata Osp.s eigenkjærlege karakter koma fram også her, men har derved
komi i skade for å gjera eit viktig drag i den kunstnarlege oppbygginga
utydelegare. — 97’22 lysir — pvi M, sagdi — vinum sinum K. Då O. er
gode med of fenti ege piikter, lyt hann kunngjera ferda ålment, slik vi ser
det i M. M’s ordlag finst og elles nytta i i.-s. ved førebuing til utanferd3.
— 99-11 Svaret til Våli i M tener til å visa karakteren hans. Samstundes
er det ei førebuing til det som vert fortalt om Våli seinare, då dette at
han har ansvaret for vårene, i båe gjerder vert eit hovudmiddel til å kamu-
flera njosnarferda mot Osp. (jfr. s. 154). - 911*26-27 snyr — Ospaki M,
spyrr----Ospak K. Skilnaden snyr — spyrr sikkert oppkomen ved mislesing.
at står i K-t absolutt, medan Ospak er objekt. I M er Våli og Osp. til
stades samstundes. Dette er ikkje så tydeleg i K-t. - 912—101, 927-28 Det
fylgjande svaret til Osp. i M er fullt av den smeikinga og hyklarskapen
som er karakteristisk for Osp. heile tida medan han strevar etter å koma
seg inn hjå O. I forma er svaret sjølvnedsetjande, men i røynda fin re-
klame for Osp.s eigen dugleik (jfr. s. 149f). Utf. av K-g har hoppa over
rette svaret til Våli og lati Våli svara med Osp.s ord. Dette har truleg
skjedd av vanvare; for då han etterpå skal skriva svaret til Osp., er det
alt „oppbrukt“, og han lyt finna på noko anna i staden („etterpåvøling").
Dette nyinnsette svaret er likevel slik forma at det beint fram måtte støra
O. frå å overlata Osp. gardsstyringa. Det vantar heilt den fine sjølvros
som vi finn i M, er grovt og absolutt forma som så ofte i K ved avvik frå
M. — 102 ok er pd ddfusi til M. Desse orda har ein parallell i samtalen om
overlating av godordet: ok vildi po f c ginn (li6). K-g har ikkje noko til-
svarande. Men orda er så planfast innsette - båe samtalane liksom smidde
over same lest i samsvar med ein ålmenn stiltendens i soga (jfr. s. 186) —
at det er grunn til å rekna dei for opphavlege4 *. - 103’19 ej M, en K.
Vilkårssetninga i M er eit naturleg framhald av smeikinga til Osp. I K
er orda overførde på O. Men det høver ikkje her at O. let som om Osp.
ikkje skulle greia sakene på eiga hånd. Som oftare ser vi korleis dei klårt
og konsekvent utforma karakteristikkane i M-t er utviska og utydeleg-
gjorde i K. - 107-8> 23 Ospakr bidr--vera M, Ospakr kvad-------skyldu K.
M-g har god samanheng, K-g ikkje. sva vera skyldu sluttar seg etter inn-
3 Såleis Egl. (If. II 216).
4 B. M. 61sen reknar og desse orda i M-t for opphavlege av di dette er „mjog svo
einkennilegur og meistaralegur dråttur i lisingunni å lundarfari 6spaks, sem varia
er ætlandi oSrum en frumhofundi sogunnar" (lim islendingasogur s. 252).