Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Side 75

73
kunne ha hatt virki12. Men den bundne forma tyder på at dette virki som
er omtala her i K-g, er noko sermerkt og velkjent (allvisst for utf. av K-g)
i samband med Myramanna bud. - Ein kan elles merka seg den skilnaden
at Eg. i K-g straks kjenner Of. av utsjånaden, i M-g ikkje. Dette er i M-g
ein ekstra vanske å overvinna for Of., noko som får siøgskapen hans til å
ruva endå meir. — 417~8> 26-27 m{klu er--------til leggja M, miklu er--------
ådr K. Andre samanlikningslekken vel utfallen i K-g. - 419’28 K-g har
Hermundr ok Styrmir for M’s Styrmir ok Porarinn. Det siste tykkjest
høva hest med soga framanfor, der Styrm. og f*6r. heile tida er dei som
set sakene i gang. Omlaginga i K-g heng saman med den „vest-islandske“
tendensen i denne gjerda, ein tendens som m. a. gjev seg utslag i ei serleg
interesse for Herm. Alt ved presentasjonen i 3628 (s. 66) såg vi at Herm.
i K-g vart innførd som om han skulle vera serleg velkjend, og vi vil få
sjå fleire døme på denne interessa for han i det fylgjande. - At strofene
truleg har høyrt til i soga frå opphavet av, har eg freista visa nedanfor i
den serlege utgreiinga om dei (s. 107f). I same stykket (s. 109) har eg
vist kva oppgåve dei to strofene her har i overteljingsteknikken til Of. Når
dei vantar i K-g, kan det ikkje koma av at utf. av K-g har tykt dei var
vanskelege å skjøna. Heller kan ein tenkja seg at han har tykt strofene,
liksom den utførlege skildringa av Of. ovanfor, inneheldt for lite av kon-
kret handling som flytte hendingane framover. - 429~12> 24-25 mun ej,
— stundir M, mart fæ — vid pik K. Of. er mykje meir ordrik og diplo-
matisk i M-g, der han smeikjande reknar Eg. med til pess hdttar menn
som det er interessant å tala med. Denne kvalifiserande generaliseringa i
ordlegginga har vi sett fleire gonger før i M-g (hryggir slikt M mot
hryggir pat K i 197> 16_17>28; slikt mæla M mot petta mæla K i
234,14,25)_ p| same vis går Of. her i K-g meir direkte på med sitt om-
sveipslause pik. - 4213_14>26 ganga------nidr M, ok settisk nidr K. I M-g
tydeleg at karane går til ein stad der dei kan prata i fred, noko som måtte
høva godt for denne samtalen. I K-g set Eg. seg straks ned der dei står.
K-g gløymer å melda at Of. set seg, - eller vert Of. ståande av di han har
lægre rang? — 4215>27 ertu bumadr, Egill? M, K. Desse orda lyder litt
merkelege også i M-g, jamvel om Eg. og Of. der ikkje er personleg kjende
før. Eg. måtte vera ein landskjend mann, og Of. har nett tala til han som
om han vel veit kva kar Eg. er. Denne unaturlege innleiinga, eit av dei
fåe brot på „realismen" i soga, er likevel konstruert med omhug. Of. lyt
B Utg. 1874 s. 21. Jfr. og M. P6r5arson: Fornleifar s. 29, I’ingvollur s. 217.