Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Page 91

89
føringa, skulle ein tru at eit tilsvarande inngrep for å berga den sak-
søkte ved privat forlik måtte vera noko ein ikkje har rekna utillateleg.
At den saksøkte måtte vera viljug til å gå med på forlik, var opplagt, når
valet stod mellom sekdir eda sjalfdæmi. Of. skaffar dessutan seinare ved
borgunarmenn trygd for at forliksvilkåra vert oppfylte. — På denne staden
har M-t ein av dei grovare feilane sine. Orda f>6 at fetta-----pvi endisk
573-5 har sikkert stått etter hér til ovanfor i 5621, men har vorti over-
sprungne fyrst og seinare innsette her. Har dette skjedd med vilje, har vi
altså eit døme på „etterpåvøling" i M-g. I dette tilfellet treng likevel
ikkje teksta vera omlaga på annan måte enn at tekstdelar har bytt plass.
Jamvel med denne forbytinga kan kvar av dei forbytte tekstdelane i seg
sjølv vera nøyen avskrift etter førelaget. For det talar parallellane i båe
gjerder 451-2> 22-23 og i M-g 5711-12. - 572-3 vil ek fyrst----Hermund
M. Desse orda vantar i K-g. Men dermed vert det mindre klårt kvifor
det nett er Herm. som grip ordet til svar. - 577_8>18-21 Hermundr segir
----utan sjalfdæmi M, Hermundr segir----------eda sjalfdæmi K. Herm.s
svar, slik det står i M-g, er ei viktig ettergjeving. Herm. seier seg viljug
til å lata søksmålet falla mot å få sjalfdæmi. Men sjalfdæmi er ei form
for sått5. Herm. er altså viljug til å sættask i M-g. Utf. av K-g har ikkje
skjøna dette. Han let Of. spørja oppatt om ein ting som alt er avvist i
og med at Herm. kategorisk har avvist å sættask. - 5721-23 Hermundr
segir----eda sekdirnar K. Denne replikken sluttar seg til den føregåande,
som viste seg vera mistenkjeleg. Det lyt difor reknast for tvilsamt om vi
her har å gjera med noko opphavleg. Men replikken målber på ein klår
måte kva som har vori planen til sambandsfelagane. — 578—58* 1, 5723—5810
Ofeigr mælti-----ek vil M, Ofeigr segir-------eda fleiri K. Ved ein siøg
argumentasjon får Of. i M-g sambandsfelagane til å gå med på at berre
to skal gera. I dette må det liggja at sambandsfelagane går frå planen om
å råka O.s person med straff og nøyer seg med løysepengar. At dei går
med på at skilsdomarane skal vera berre to, tykkjest vera ei synleg stad-
festing av dette. Etter lovene kunne ikkje eit kollegium på berre to skils-
domarar fastsetja så stor straff som sekd. Til å leggja på sekd, lyt skils-
domarane vera 126. Talet på skilsdomarar kunne elles vera skiftande. Men
i lovene tykkjest det vera rekna med at talet of tast var to7. Sjalfdæmi er
' Jfr. til 37,-V°-31 (s. 67) og merkn. 14 der; Njål. kap. 79 (ff. XII 196), Dropl.
kap. 5-8 (ff. XI 150-155).
“ Gråg. Ia 108-109; Maurer: Vorlesungen V 682.
1 Maurer: Vorlesungen V 692-693. Jfr. og Heusler: Strafrecht § 46.