Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Page 114
112
einungis rusi eftir. Mer virSist allt benda til a3 Jietta sé fornt orStæki,
runniS upp ur umhverfi \>ar sem menn t>ekktu meira til ulfa en å fs-
landi.“16
Helgasons tolking galdt strofa. Men om biletet i den skulle vera gamalt,
treng ikkje strofa sjølv vera gamal.
Det biletet vi møter i prosaen, ulvane som et kvarandre til berre halen
er att, kan og vera gamalt, men er ikkje nøydd til å vera det. Førestellinga
om at ulvar slæst, er i det minste kjend i gamalislandsk litteraturf17. I alle
høve er biletet noko opphavleg i soga, då det finst i båe gjerder. Og j amvel
om opphavet til biletet i strofa skulle vera nedarva, tykkjest det ikkje
trenga vera nokon motsetnad mellom den form biletet no har i strofa og
prosateksta. Det kan då ikkje reknast for umogeleg at strofa har vorti til
samtidig med resten av soga.
I dei føregåande strofene har Df. haldi fast ved ein halvt alvorleg, halvt
raljerande tone, som snart går ut over han sjølv, snart over andre, fyrst O.
og seinare sambandsfelagane. Til det meir leikande innhaldet i str. 1, 2
og 4 svarar den einfelte og lettfatelege strofeforma. Str. 3 er alvorlegare
og kvassare og skal gjera serleg sterkt inntrykk. I samsvar med det er
forma der meir krevjande. Men fyrst i str. 5 legg Of. av narremaska for
godt og kved utan omsveip eller ironi i triumferande byrgskap. Heller
ikkje denne strofa er i den „høge“ stilen. Men ho skal, som Of. seier,
vera eit monument over den hendinga som her har gått føre seg. Med
dette vil Of. setja eit fyndig punctum finale for heile saka. Det er
då berre naturleg at han vel det versemålet som frå gamalt er rekna for
det vyrdelegaste og mest monumentale, drottkvætt. Også her er det sam-
svar mellom strofeform og funksjon i sogesamanhengen.
Tolkinga av str. 5 byd ikkje på serlege vanskar. Når F. Jonsson kunne
karakterisera kjenninga sættir Åms og Austra som uklassisk, kjem det
sikkert av at skaldekunsten ikkje er omskriven på denne måten andre
stader. F. Jonsson meinte likevel at kjenninga godt kunne vera så gamal
som frå det 11. h.å.18 At det formelt sett ikkje er noko som absolutt
hindrar oss i å rekna med så høg alder, er truleg rett. Men det må og
haldast for mogeleg at kjenninga er ein nyare konstruksjon. I Sn.-Edda
10 Privat opplysning.
17 Beste vitnemålet er vel HamSismål str. 29. Der kan elles ordlaget okkr vera
ulfa dæmi minna om mér verSi vargsins dæmi i K-t. Likskapen er likevel for lite
omfangsrik til at ein kan draga slutningar av han.
” Utg. 1933 s. ix.