Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Síða 116

114
arbeidde i sjølve den formelle komposisjonen. F. Jonsson har likevel meint
å finna stønad for det synet at Of.-strofene er innsette sekundært, i den
måten dei vert innførde på. Serleg gjeld dette str. 5, der innføringsmåten
er „ganske usædvanlig og uklassisk“21. Str. 1 og 4 er innførde med ok vard
staka å tnunni, str. 3 med ok vard honutn visa å munni, str. 2 med ok enn
kvad hann. Det er rett at innføringane til str. 1, 4 og 3 er uvanlege og
tilhøyrer relativt sein tid. I andre i.-s. finst berre desse døma som kan
jamførast:
Njål. kap. 135: på vard Kåra visa å munni'1'1.
Orms £>. Storolfss. kap. 5: ok vard henni på Ijod å munni23.
Svarfd. kap. 22: på vard Porleifi visa af munni2*.
Vi ser då likevel at det finst parallellar til og med i „klassiske" i.-s. Og
jamvel om der ikkje fanst slike, kunne desse innføringsmåtane ikkje vera
noko avgjerande prov for at strofene er uekte i ei soge som også elles er
forma så sjølvstendig og til dels opposisjonelt mot nedervde regiar.
Det uvanlege ved str. 5 er at skalden sjølv i ein replikk seier frå at han
vil kveda. Men å rekna innføringa for „uekte" og seinare tilsetning av den
grunnen ville vera overdriven skjematisering. Replikken til 6f. her lyt ein
døma om ut frå den konkrete sogesamanhengen og eigenarten til soga. Å
føra inn denne strofa med eit stivbeint 0feigr kvad el. likn. ville gjera Df.s
inngriping her meir unaturleg. Ved desse innleiingsorda stig (5f., som lenge
har stått i bakgrunnen for hendingane, atter fram i det fulle rampeljoset
som handlande person. Samstundes inneheld replikken hans den logiske
rettferdiggjeringa av at han grip ordet. Desse orda er og eit slags prosa-
tilsvar til innleiingsorda i alle dei kvæda der ein skald bed åhøyrarane lyda
til det han vil kveda for dei. Og ideen med strofa, at ei storhending skal
bergast for ettermælet ved at det vert kvedi om ho, er så vanleg og vel-
kjend i den norrøne litteraturen at det er uturvande å nemna andre døme.
Den måten både str. 5 og dei andre Of.-strofene er innleidde på, tykkjest
såleis ikkje stå i vegen for å tru at strofene har høyrt til i soga frå opp-
havet.
Ovanfor har eg freista å visa at alle 6f-strofene i det store og heile feil
så vel inn i sogesamanhengen at dei godt kan vera opphavlege i B.
Viktigaste motlegget måtte vel kunna gjerast ved str. 3, der det fiendslege
11 Utg. 1933 s. ix.
“ !f. XII 354.
” fsl. sog. XI 455.
24 fsl. sog. VIII 173.