Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Side 172

170
dit tu; 4217 vel, skapfelldliga; 4220 ættstorr, godr af sinu; 4223—■431
ættstorr, vitr; 4314-15 godr karl, vitr; 4411—451 ætla, malt hafa; 458-9
vitsmunanna, rdSagerda; 461 skgmm, svivirding; 482 3 slægr karl, vitr;
484 mdtt, lidsafla; 4815'16 fé, sæmd; 484® missa fjdr, taka vid ovirding;
508 sannordr, gegn; 5017 stdraudgir, stadfestur godar; 5017—511 kynrikir,
vel mannadir; 512-3 kynf erdis, virdingar; 524 fé, ætt goda; 529-10 osomi,
gll folska; 531 dadina, drengskapinn; 53® kjosa, deila; 5318-19 skgmm,
svivirding; 5418 hrdp, hddung; 553 mikill bragdakarl, furdu slægr; 569
seint, krdkdtt; 5812 litask um, lyptir kapuhettinum; 5813 strykr hand-
leggina, stendr heldr keikari; 5814 titrar augunum, taladi sidan; 5914
osomi, dgirni; 618-9 uxi, asni; 62® dadina, drengskapinn; 627 ranglæti,
dgirni; 631® skjaldaskriflum, baugabrotum; 675 omerkilig, heimsklig;
6715-1® ping, mdlalok; 6914 malt, korn; 704 god tilfgng, gnog.
Nokre av desse stadene der M-t har parvis ordstilling, men ikkje K-t,
finn vi att båe lekkane i K-t i annan samanheng: 3342, 5017, 5914 (jfr.
K 3322_23, 5031, 5928>30). I det fyrste av desse døma skulle det truleg
ha vori tre lekkar i M som i K. I andre dømet er det grunn til å tru at
den parvise ordstillinga i M er noko opphavleg. Dei tre lekkane i K er
framkomne ved samansmelting av to tilfelle av parvis ordstilling, som no
finst i M. I det tredje dømet er det og mest likt til at parvis ordstilling
er det opphavlege, men at K-g her som oftare har fått teksta utvida og ein
ekstra lekk tilsett.
I mange høve har vi parvis ordstilling i M-t, medan herre den eine
lekken av figuren finst i K: 4H>27, 5i>i8-!9, 615-7i og 718, 84 og 734-
8I9, li2-18, His.27, 12i og li39, 1215-29, 147>27, 18io.32, 191’21,
24«-7.28> 379-29, 4217'29, 4220’ 3i, 4344-i5 og 44i«, 461-1°,
402-3,22-23, 5017-511 og 5031, 5420-21,30-31, 5812,32-33, 5813,33,
675.25, 727-28.
Då parvis ordstilling er eit opphavleg sermerke ved stilen i soga, ligg
det nær å tru at også desse døma på parvis ordstilling i M-t vanleg repre-
senterer noko opphavleg, medan K-t viser fylgjene av ein stildestruksjon.
Denne slutninga høver godt med resultatet av den tekstkritiske detalj-
samanlikninga, som viste at M vanleg har meir opphavleg tekst. Den tend-
ensen til å stytta som så ofte kjem fram hjå utformaren av K-g, tykkjest
ha fått han til å hogga av eine halvparten av figuren i dei opprekna døma.
No har vi likevel og ein del døme på at K-t aleine har parvis ord-
stilling: 6i8 orlausnir, hagrædi; 718“i9 deirdarmadr, brdtt i flutningum;
727-28 lofadr, vinsæll; 82i-22 hendilangr, hollr; 1024 ferd, skip; 2730-