Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Side 246
244
inn svarti mannar seg opp og frir seg frå spotten for å vera umannsleg,
samstundes som han kved ei rad med strofer, minner om korleis (5f. i B
vert som ein ny mann og går frå siger til siger og let strofer fylgja hend-
ingane. Båe desse likskapane er likevel for ålmenne til å seia noko. Om
mannj amning høyrer vi oftare, og jamt i samband med festlege lag* 6. Lik-
skapen mellom Porarinn svarti og (3f. er mykje mindre enn t. d. mellom
Porarinn og HåvarSr IsfirSingr, og ikkje større enn at han godt let seg
forklåra som påverknad frå eit ålment episk mønster (jfr. s. 281-282). Eg
lyt etter dette halla til den slutninga at B ikkje byggjer beinveges på Eyrb.
Den skyldskapen som eksisterer, kan godt forklårast på den måten at båe
sogene har aust av same tradisjonskjeldene.
No kan ein likevel leggja i mot at Gr et ti s s., som har beinveges til-
vising til B, her fylgjest sers nøye med Eyrb. I Grett. kap. 37 heiter det:
sonr Glums ok Pdrdisar Åsmundardottur var Ospakr, er deildi vid Odd
Ofeigsson, sem segir t Bandamanna sggu7. Her skulle ein ha eit vitnemål
om at B kan refererast nett slik som det er gjort i Eyrb.? At han som
forma Grett., har kjent B, er det og ingen grunn til å tvila på. Men på
denne staden samsvarar Grett. så nøye med Eyrb., i omnemninga av
striden mellom Osp. og O., at ein vanskeleg kjem framom å rekna med
beinveges samband. Verbet deildi er ikkje nokon sjølvgjeven terminus i
dette høvet. Her var ei mengd ordlag å velja mellom. G. Jonsson har
sikkert rett, når han meiner Grett. her er påverka av Eyrb.8 Han som
forma Grett., har berre lagt til sem segir i Bandamanna sggu som eit
slags „litteraturtilvising“9.
G. Jonsson seier at Grett. ikkje elles ber merke etter påverknad frå B10.
Dette er likevel ikkje heilt sikkert. Ospakr Glumsson og Skeggi Gamlason
er i Grett. kap. 51 karakteriserte som kappsmenn miklir ok framgjarnir11,
og då Eorbjijrn Qngull kjem til Bjarg, etter at Grettir er drepen, vdru
peir inir åkgfustu, Ospakr or Gamli, ok vildu veita Qngli atggngu, en
peir, sem vitrari vdru, bådu på hafa vid råd Porvalds, franda sins, ok
” Mannjamning er ein skikk som til og med var kjend utanfor Norden; jfr. H.
Pedersen i Festskrift til J. L. Ussing.
8 ff.VII 37.
8 ff. VII s. xxviii.
“ Slike tilvisingar til annan litteratur finst mange stader i sogene; jfr. tilvis. i
G. Jonsson: Nafnaskrå s.435-438.
10 ff. VII s. xxvi og xxvm.
11 ff. VII 164.