Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Side 272

270
at pola ok at reyna poku ok myrkr hugorms75. Men den omtala strofa
til Skuli står og i Heimskringla.
Tidlegare er nemnt at (5f.s friing i B utan at O. veit det, har likskap
med overleveringa om giftarmålet til Olafr Haraldsson og ÅstriSr
Olafsdottir, slik Snorri gjev ho att i den delen av soga om Olafr Har-
aldsson som er kalla Fridgørdarsaga. I denne Fridgørdarsaga har vi og eit
anna punkt som B kan setjast i samband med. Det er skildringa av den
myndige bondehovdingen Borgnyr lggmaSr, som sette både sjølve svenske-
kongen og jarlen hans på plass med den skarpe tunga si. Då Rggnvaldr
jarl bed Borgnyr om hjelp til å få i stand fredstingingar, seier Borgnyr:
undarliga skiptid pér til, girnisk at taka tignarnafn, en kunnid ydr engi
forråd e8a fyrirhyggju, f>egar er pér komiS i ngkkurn vanda------Pykki
mer pat eigi ovirdiligra, at vera i boanda tglu ok vera frjåls orda sinna,
at mæla slikt, er hann vill, pott konungr sé hjå76. Om dette minner <3f.s
ord til Eg. i B (M-t) : eigi eru per po slikir, sem pér pykkisk; vilid heita
hgfdingjar, en kunnid ydr engan fggnud pegar pér komid i ngkkurn vanda
478-i°.
Hkr. inneheld og andre stader ordlag som kan minna om B, såleis i
fråsegna om mannj amninga mellom kongane SigurSr og Eysteinn, der det
heiter i Hkr.: så glsidr hefir opt verit, at menn taka sér jafnadarmenn
----Sé ek, segir Eysteinn konungr, at ek verd hefja pessa teiti. Mun ek
taka pik, brodir, til jafnadarmanns mér77. Jfr. B (M-t) : mér var pat
sagt, at pér hgfdud pat fyrir glteiti, at pér tdkud ydr jafnadarmenn, ok
toktu mik til jafnadarmanns pér, og K-t: pat vitu menn, at pu hefir tekit
mik til jafnadarmanns pér 6515-17’ 29_30. J Hkr. brukar kong SigurSr
her og vendinga at eigi haf ir pu enn hleypt heimdraganum78, som minner
om heimdraga i B str. 2. Men desse og andre døme på likskapar mellom
Hkr. og B er kan henda for lite markante og for spreidde til at ein med
full visse kan seia at B byggjer på Hkr.
Eit sogeverk som B har mange tilknytingspunkt til både når det gjeld
stilen og utforminga av innhaldet, er Morkinskinna. Mork. har jamt
den kåserande, munnleg-humoristiske tonen som og finst i B. Liksom B
har Mork. relativt rikeleg bruk av interjeksjonar og pers. pron. nærast
framføre personnamn. Det kunstgrepet til å framkalla spaning at ein fortel
75 Utg. 1932 s. 189 (etter teksta frå AM 310, 4to).
76 ff. XXVII 113-114; jfr. Den store saga om Olav den hellige I 16411-1653.
77 ff. XXVIII 259.
78 ff. XXVIII 261.