Úrval - 01.04.1948, Blaðsíða 33

ROTTAN
31
eins og það væl'i að gá að álit-
legra skipi.
Skipstjórinn stóð við stýrið
og stýrði skipinu af mikilli leikni,
unz sundmaðurinn var kominn
að skipshliðinni og hafði náð
taki á kaðli. Þeir heyrðu, að
hann sagði með veikri röddu:
Þið . . .
Þeir heyrðu grátstafinn í rödd
hans og tóku til starfa án óþarfa
málæðis. Hann var að drepast
úr kulda, og þeir vissu allir,
hvemig óttinn við dauðann
magnast, þegar b jörgunin er ná-
læg. Þeir brugðu kaðli um Bjarna
og til öryggis krækti skipstjór-
inn í hann með bátshaka. Þegar
skipið tók á sig veltu, kipptu
þeir honum upp á þilfarið, en
í sama bili skauzt rottan eftir
bakinu á Gullhestinum og hvarf.
Skipstjórinn lauk dagbók
sinni þannig: Nú em tveir menn
rúmliggjandi, en rottan hefur
aldrei verið hressari. Hún er
líka orðin hyggnari, eins og rott-
ur verða jafnan, þegar þær eru
eitar. Hún er haldin mikil-
mennskubrjálæði og gerir gys
að okkur. Hún ætti skilið að
vera sett á sjóminjasafn.
Bjarni lá vafinn í teppi og
starði út í bláinn. Presturinn las
bænir og bölvaði. Gullhesturinn
kom niður með krukku: „Hérna
er brennivín frá skipstjóranum,
hellið því í ykkur í snatri!“
Þeir skiptu brennivíninu á
milli sín. — Þú, sem syntir með
rottu á hausnum, sagði Gull-
hesturinn flissandi. Fjandinn
hafi það, ef ég hef nokkurn-
tima séð annað eins.
— Og þú! Af hverju náðir þú
henni ekki?
— Átti ég kannske að taka
hana með tönnunum? spurði
Gullhesturinn forviða. Ég hafði
nóg að gera að halda í þig, þeg-
ar þú varst eins og slytti.
*
Hálftíma síðar kom Bjarni
upp á þilfar. Hann reikaði í spori
og var eldrauður í andlitinu.
Hann gekk berfættur aftur á,
sveipaður í teppi.
— Við tökum hann, hvíslaði
skipstjórinn, hann er viti sínu
f jær!
Þá rétti Bjarni fram beran
handlegginn. Hendin var kreppt
um gapandi rottu. Skipstjórinn
sagði lágt: Ef hann sleppir
henni aftur, drekkjum við hon-
um.
Bjarni lyfti rottunni upp að
andlitinu og horfði á hana með
heiftarsvip. Hann henti rottunni
útbyrðis. Hún glennti sundur