Úrval - 01.04.1948, Side 96

94
ÚRVAL
Önnu krossbrá við þessa ó-
væntu spurningu. Henni leizt
ekki á blikuna, ef ætti að fara
að yfirheyra hana um einkalíf
hennar í viðurvist hundruð karl-
manna. Hún tók skjóta ákvörð-
un.
„Hundrað og fimmtán ára,
yðar hátign,“ svaraði hún al-
varlega.
Konungurinn horfði hvasst á
hana andartak, en svo áttaði
hann sig.
„Hvaða ár fæddust þér þá?“
spurði hann.
Hún reiknaði dæmið í snatri
í huganum og svaraði síðan,
eins alvarleg og fyrr: „Árið
1712, yðar hátign.“ Þetta var
engu líkara en barnagaman.
1 stað þess að bregðast reiður
við dirfsku hennar, rak kon-
ungurinn upp skellihlátur. Hann
ávarpaði viðstadda hirðmenn
nokkrum orðum, en síðan þreif
hann í hönd Önnu og dró hana
með sér eftir endilöngum mót-
tökusalnum að dyrum, sem
tjaldað var fyrir. Þau fóru eft-
ir mörgum göngum, framhjá
krjúpandi kvenfólki, sem huldi
andlitin í höndum sér eins og
það þyldi ekki ofbirtuna af
nærveru konungsins. Að lokum
nam konungur staðar fyrir
framan flauelstjald og ýtti því
til hliðar.
Á bak við tjaldið var krjúp-
andi kona með andlitið hulið
slæðu. Líkami hennar var fín-
gerður eins og barns, og minnti
á postulínsstyttu frá Dresden.
Konungurinn lyfti slæðunni frá
andlitinu. Andlitið var eins fín-
gert og vaxtarlagið, og ákaf-
lega frítt.
„Þetta er ein af eiginkonum
mínum,“ sagði konungurinn.
„Oss er ánægja að því, að hún
verði góður nemandi.“
Það var eitthvað í fari þess-
arar ungu konu, sem hafði mikil
áhrif á Önnu þegar í stað. Hún
leit með svo innilegri gleði til
nýju kennslukonunnar, að Anna
komst við og vissi ekki, hvort
hún átti að elska hana frekar
en aumkva. Hvílík andstyggð,
að saklaus þrá einnar mann-
eskju skyldi vera svona háð
duttlungum þessa rindilslega
kóngs! Allt í einu virtist henni
höllin — marmarinn, gullið og
gimsteinarnir — myrkvast af
skugga þrælahalds og kúgunar.
Á leiðinni fram í móttökusal-
inn mættu þau hóp af börnum.
Konungurinn ávarpaði þau
kæruleysislega; það var Louis,
sem vakti forvitni þeirra. Þau