Úrval - 01.04.1948, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
kenna. ,,Ba-be-bi-bo“, sagði hún
hátt og skýrt. Og börn konungs-
ins höfðu þetta eftir henni í
kór.
Þegar leið á kennslustundina,
fóru hjákonurnar að ná sér eftir
hræðsluna. Þær tóku nú að at-
huga Önnu mjög gaumgæfilega,
svo að henni þótti jafnvel nóg
um.
Þær þukluðu á hári hennar
og athuguðu hárnálarnar. Ein
þeirra reyndi að setja hárnál í
hár sitt, en hún datt úr, því að
hár hennar var klippt, og þá
hlógu þær allar. Þær þreifuðu
á kjól Önnu, belti og kraga, og
á hringunum á fingrum hennar.
Tvær lögðust flatar á gólfið og
reyndu að horfa upp undir pils-
lð.
„Hamingjan góða! Hvað á
þetta að þýða?“ spurði hún
gröm. ,,Hvers vegna eru þið að
athuga á mér fæturna?" Ein
af stúlkunum, sem talaði mal-
ajsku, fræddi hana loks um,
að líkamsbygging hennar hefði
verið aðalumræðuefni hirð-
kvennanna, frá því að þær sáu
hana fyrst. Krínólínpilsið hefði
sannfært þær um, að hún væri
allt öðru vísi en þær, að líkami
hennar gildnaði, eftir því sem
neðar drægi, og fætur hennar
væru svo stórir, að þeir fylltu
út í pilsfaldinn.
Anna hló og lyfti pilsinu nógu
hátt til þess að þær gætu séð,
að fætur hennar voru eins og
þeirra, að því undanskildu, að
hún var í sokkum og skóm.
„Ah-ah“, andvörpuðu þær,
stórhrifnar af þessari nýju vit-
neskju.
Þá kraup ein ambáttin niður
og benti á nef Önnu. Hana lang-
aði að vita, hvort nef hennar
væri svo langt vegna þess, að
það hefði verið teygt, og einnig,
hvort hún þyrfti að laga það á
hverjum morgni, svo að það
héldist þannig. Anna fullvissaði
hana um, að nefið væri þannig
frá náttúrunar hendi. Ambáttin
var full samúðar og þreifaði
ánægð á flötu nefi sínu.
Nokkrar af hjákonunum voru
þegar farnar burt; þær voru
búnar að fá nóg af erfiði lær-
dómsins. En við borðsendann
stóð fölleit, ung kona, og fylgd-
ist með af áfergju. Hún var
eymdarleg á svipinn og beygði
sig yfir lítinn dreng, sem aug-
sýnilega var sonur hennar.
Þegar hún sá, að Anna veitti
henni athygli, reyndi hún að
hverfa undir borðið, eins og
hún viðurkenndi, að hún hefði