Úrval - 01.04.1948, Blaðsíða 124

122
ÚRVAL
þess að fylgjast sem bezt með
athöfninni. Það var eitthvað í
framkomu stúlkunnar, sem
hafði stillandi áhrif á fólkið og
gerði það jafnvel lotningarfullt.
Tveir kallarar, til hægri og
vinstri, skýrðu með hárri röddu
frá glæp hinna seku. Tíu þúsund
augu beindust að þeim, Tuptim
og Palat, en allir þögðu, til þess
að missa ekki af einu orði eða
setningu. Enn kvað við lúðraþyt-
ur og dómurinn var lesinn upp.
Mikil óp kváðu við, þegar böð-
ullinn gekk upp á pallinn, til
þess að pynda Tuptim. Höggin
tóku að ríða yfir fórnarlambið.
I fyrstu virtist sem kvalirnar
myndu bera hana ofurliði. Lík-
ami hennar engdist sundur og
saman, og hún reyndi að hylja
andlit sitt. En með næstum yfir-
nátturlegum viljastyrk tókst
henni að standa upp aftur, og
silfurskær rödd hennar barzt
yfir torgið: „Heilagur Búdda
á himnum veit allt. Við erum
saklaus!“
Hún hafði varla sagt þessi
orð, þegar hún steyptist niður
og rak upp nístandi sársauka-
vein. Stúlkan lá meðvitundar-
laus, unz læknarnir voru búnir
að vekja hana af öngvitinu, og
þá hófust pyndingarnar á nýj-
an ieik. Enn einu sinni mót-
mælti hún.
Smám saman var öllum písl-
artækjum, sem gátu kvalið, en
ekki deytt, beitt gegn Tuptim,
til þess að knýja fram játningu
hennar. En pyndingarnar höfðu
engin önnur áhrif en að stæla
ósigrandi hugrekki hennar. Með
frábæru þreki vitnaði hún um
sakleysi sitt, frammi fyrir of-
sækjendum sínum, konunginum
og dómurunum. Síðustu orðin,
sem Anna heyrði hana hrópa
voru: „Ég hef ekki syndgað!"
Eftir þetta heyrði Anna
hvorki né sá, það sem var að
gerast. Henni var ekki sjálfri
ljóst, að hún var orðin svo úr-
vinda, að hún hafði ekki lengur
mátt til að horfa á aftökuna.
Hún féll í ómegin. Hún lá á gólf-
inu, þegar ambátt frá konungs-
höllinni kom til hennar, til þess
að segja henni í laumi frá dauða
Tuptims og Palats. Þrátt fyrir
pyndingarnar hafði hvorugt
játað, og loks hafði verið hætt
að pynda þau, af ótta við að þau
dæju, áður en þau væru borin
á bálið. Þau höfðu verið dregin
eftir borgarstrætum og brennd
opinberlega fyrir utan kirkju-
garðsvegginn. Fólkið hafði
komizt mjög við af hugrekki