Úrval - 01.04.1948, Blaðsíða 126

224
ÚRVALi
Anna las þessar hlægilegu
ákærur og bræðin svall í henni.
Hve minnugur konungurinn gat
verið á slíkar smáyfirsjónir!
Hve fljótur hann var að gleyma
dyggri þjónustu! Einu sinni,
áður en hún þekkti hirðsiðina,
hafði konungurinn óskað eftir
ákveðinni bók. Hún hafði
minnzt þess, að bókin var í her-
bergi, sem var uppi yfir vinnu-
herbergi konungsins, og hún
hafði farið upp til að sækja
hana. í fávísi sinni hafði hún
farið inn í herbergi, sem var
beint uppi yfir honum, og náð
í bókina. Þegar hún kom niður
með bókina, bjóst hún við að
hann yrði sér þakklátur. En
hún hafði „gengið yfir höfuð
hans“. Sér til undrunar sá hún,
að kvenfólkið, sem viðstatt var,
titraði af ótta. Henni var sagt,
að ef hún bryti hina konunglegu
siði á slíkan hátt aftur, yrði
henni varpað í fangelsi.
Hinar ákærurnar voru jafn-
hégómlegar. Hún rétti einkarit-
aranum skjalið aftur, án þess
að mæla orð.
Stuttu síðar fékk hún nafn-
laust bréf frá einhverjum í kon-
ungshöllinni, þar sem henni var
skýrt frá því, að reiði konungs-
ins hefði magnazt við það, að
hún neitaði að undirrita skjalið.
Hann átti að hafa sagt við hirð-
menn sína: „Getur enginn losað
mig við þennan kvenmann?“
Anna skipaði þjónustustúlk-
unni að loka öllum dyrum og
hleypa engum inn. Seinna hló
hún að sjálfri sér, og eftir á
virtist engin hætta hafa verið
á ferðum. En var það svo í raun
og veru? Það vissi enginn nema
konungurinn.
Hún var kyrr. Hún hafði lif-
að sig inn í starf sitt, sérstak-
lega að því er snerti menntun
Chulalongkorns prins. En jafn-
vel því starfi hennar hlaut að
ljúka bráðlega. Prinsinn var
senn fullvaxta, og þá varð hann
að snúa sér algerlega að opin-
berum skyldustörfum sínum.
Henni fannst sér hafa tekizt
vel að fræða prinsinn. Þau
höfðu nýlega rætt lengi saman
um Abraham Lincoln. Saga
þessa mikla mannvinar var
prinsinum vel kunn, því að hún
hafði oft sagt frá honum, og
dauði Lincolns markaði djúpt
spor í huga hins unga prins.
„Mem cha,“ sagði hann og
augu hans tindruðu af ein-
beittni, „ef það á fyrir mér að
liggja að halda um stjórnar-
taumana í Síam, þá skal ég ríkja