Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 28

Hjartað er nú ekki Iengnr „bannsvæði“
lyrir skurðlækninn. Hjartaskurðlækn-
Ingum hefur fleygt fram síðasta
áratuginn.
Skurðaðgerðir á hjarlanu*
Heimild: „Today’s Health" og „This Week“
Skurðlæknisfræðin hefur tek-
ið stórstígum framförum á
undanförnum áratugum ekki
síður en aðrar greinar læknis-
fræðinnar. Það líffæri er naum-
ast til sem ekki hefur kom-
izt í kynni við skurðhnífinn.
Þangað til fyrir 10 árum var
þó eitt líffæri sem var algert
„bannsvæði“ fyrir skurðlækn-
inn. Þetta líffæri var hjartað.
Hjartað má aldrei stöðvast og
skurðaðgerð á því má líkja við
viðgerð á klukkuverki meðan
það er í gangi. Sú skoðun var
almcnn að ráðlegast væri að
láta hjartað í friði.
En eftir að penísillín og önn-
ur svipuð lyf komu til sögunn-
ar og hættan á smitun við
skurðaðgerðir varð hverfandi,
urðu skurðlæknarnir djarfari
og síðustu tíu árin hefur skurð-
aðgerðum á sjálfu hjartanu sí-
fellt farið fjölgandi og þær orð-
ið róttækari.
Árið 1949 kenndi 37 ára
gömul amerísk kona hjartabil-
unar. Orsökin var sú, að áður
hafði hún þjáðst af gigtsótt
sem látið hafði eftir sig ör í
hjartanu. Örið hafði mikið til
lokað einni hjartalokunni —
lokunni milli vinstra forhólfs
og vinstra afturhólfs, nefnist
hún mítrallokan. Hjartað
streyttist við að dæla blóðinu
gegnum þetta þrönga op. Vegna
hins trega rennslis safnast
vökvi í lungun. Venjuleg ráð:
lyfjagjöf og rúmlega færðu
engan bata. Haustið 1950 fór
þessi kona til Philadelphia þar
sem Charles P. Bailey skurð-
læknir og tveir aðstoðarmenn
hans höfðu gert tilraunir með
aðferð til að víkka þrengsli í
mítrallokuopinu. Þrem mánuð-
um eftir að þessi kona gekk
undir slíka aðgerð var hún
komin heim og orðin vinnufær.
Mítrallokan minnir að mörgu
leyti á mannsmunn. Þegar
hjartað dælir eðlilega opnast
varirnar til að hleypa blóðinu
í gegn, svo lokast þær til að
koma í veg fyrir að blóðið
renni til baka. Liðagigt veldur
stundum bólgu í hjartalokun-
um. Eftir bólguna myndast ör
sem dregur úr teygjanleik „vai'-
anna“ og þrengir opið.