Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 35

HVERSVEGNA KAUPA MENN KLÁMRIT?
33
þá hættulausu aðferð að leita
sér svölunar í lestri í stað þess
að hætta sér út í lífið með öll-
um þeim hættum sem því fylgir.
Ef vér athugum þessa menn
nánar, munum vér sjá að mörg-
um þeirra finnst sem þeir séu
að lesa upphátt fyrir einhvern
ímyndaðan áheyranda. Þessir ó-
lánsömu menn veita sér á þenn-
an fátældega hátt félagsskap
í lífinu. Og hinn mikli kostur
við þennan félagsskap er í aug-
um svona manns sá, að hinn
þögli áheyrandi geíur ekki gert
neinar kröfur til hans, getur
ekki grafið sig inn í viðkvæmt
tilfinningalíf hans, og með hon-
um þarf hann ekki að lifa átaka-
mikla tilfinningareynslu. Aðr-
ir finna á hinn bóginn undar-
lega fróun í að lesa klúr orð,
sem þeir þora ekki sjálfir að
segja upphátt í viðurvist ann-
arra og sem í vitund þeirra hafa
enn nokkuð af þeim töfrahljóm,
sem hið talaða orð hefur haft
frá upphafi. Með því að mæla
með sjálfum sér þessi hættulegu
orð, ná þeir valdi á veruleik-
anum á hættulausan hátt. Þekki
maður nafn tröllkonunnar, og
geti sagt það, þá missir hún
valdið yfir manni, segir í þjóð-
sögunum.
Segja má því með nokkrum
rétti, að hið félagslega hlutverk
klámritanna sé að láta í té kyn-
örvun þeim mönnum, sem ekki
geta fengið hana með öðru móti,
en finnst þeir þurfa á henni að
halda. Það er ekki endilega sjálf-
sagt, að þetta sé skaðlegt, það
er raunar hægt að hugsa sér
þannig ástæður, að menn sem
þjást af kynferðislegu óeðli,
geti haldið hvötum sínum í skef j-
um með því að lesa klámrit og
fá þannig útrás og forða sér og
öðrum frá kynferðisglæpum.
Vér getum því ekki fullyrt,
að klámrit séu alltaf og öllum
til ills, en auðvitað eru margar
skuggahliðar á málinu. Alvar-
legasta hættan er að mínu viti
sú, að æskumenn sem eru fá-
kunnandi um þátt kynlífsins í
samfélaginu, fái rangar hug-
myndir um þessi mál á þeim
aldri þegar mest á ríður að þeir
fái rétta fræðslu. Það er kannski
ekki svo mikil hætta á að slíkt
valdi óbætanlegu tjóni, en eins
og samfélagi voru er háttað, er
alltaf mjög erfitt fyrir ungling-
inn að aðhæfa kynlíf sitt kröf-
um þess, og þessvegna er allt
sem torveldar þá aðhæfingu tii
ills. Sú tilfinning, að kynlífið sé
eitthvað saurugt og syndsam-
legt, eitthvað sem fara þurfi með
í felur, hlýtur að sjálfsögðu að
magnast við pukurlestur á klám-
ritum.
Er þá ekki réttast, að banna
sölu á klámritum? Ja — hver er
í öllum tilfellum dómbær um
hvað er klámrit og hvað ekki?
I sumum ríkjum Bandaríkjanna
hafa góðar, listrænar bækur ver-
ið bannaðar af því einu að á
nokkrum síðum þeirra var f jall-
að um kynferðismál. Þessar ráð-
stafanir hafa reynzt allsendis
5