Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 36

34
ÚRVAL
ófullnægjandi til að hefta út-
breiðslu bókanna, auk þess sem
mér finnst það óviðunandi og
niðurlægjandi ástand, að aðrir
menn ráði því hvað vér eigum
að lesa og hvað ekki. Ég hef
ekki trú á svona ráðstöfunum,
það finnast alltaf leiðir til að
koma slíkum bókum á markað-
inn, hversu strangt sem bann-
ið er.
Ég held það væri langtum
vænlegra til árangurs og affara-
sælla, ef vér gerðum fólk ónæmt
fyrri klámi með því að reyna
að fræða börn vor um hvað kyn-
lífið er, hvert hlutverk þess er
í samfélaginu, hvernig tökum
vér eigum að taka það, og að
það sé ekki neitt sem vér þurf-
um að blygðast oss fyrir, jafn-
vel þó að af oss sé kannski kraf-
izt, að vér neitum oss um það
á stuttu skeiði ævinnar.
1 þessu efni er ég sammála
sænska Læknaráðinu. Sem svar
við fyrirspurn frá presti í Lundi
um það, hvort ráðið vildi taka
upp baráttuna gegn klámritun-
um, sendi það frá sér eftirfar-
andi greinargerð: „Læknaráðið
er þeirrar skoðunar, að klámrit-
in séu vísbending um að í sam-
félagi voru hafi menn ekki enn
öðlast náttúrlegt viðhorf til kyn-
lífsins, sem telja verður eftir-
sóknarvert. Eftirspumin eftir
svona bókmenntum ber vitni um
að af staða manna einkennist enn
af vanþroska, ófullnægðri for-
vitni og mikilli vanþekkingu."
Vér megum ekki gleyma, að
börnin era ekki annað en spegil-
mynd af oss. Vanþekking vor og
rangsnúin viðhorf endurspegl-
ast í þeim, og vér berum ábyrgð
á því hvernig þau þroskast. Ef
vér getum breytt viðhorfi voru
til kynlífsins, losað oss við
hleypidómana, verða börn vor
betur undir lífið búin en vér
vorum. Og þó að svo færi, þrátt
fyrir viðleitni vora, að enn yrði
eftir lítill hópur ólánsamra
manna, sem aðeins geta gegn-
um klámritin fundið leið til
þeirrar undarlegu reynslu sem
kynlífið veitir, þá finnst mér
þeir ættu að fá að stunda þá
iðju í friði fyrir hinum hrein-
hjörtuðu, sem alltaf telja sig
vita hvað öðrum er fyrir beztu.
Samur við sig.
Roskin kona var að höggva eldivið fyrir utan húsið sitt á.
köldum vetrarmorgni þegar nágranni hennar gekk framhjá og
sagði: „Er maðurinn yðar alltaf jafnrólegur í tíðinni?'1
„Það er aðeins tvennt sem veldur honum áhyggjum," sagði
konan þreytulega, „annað er að þurfa að vakna til að éta og
hitt er að þurfa að hætta að éta til að fara að sofa.“
— Black & White.