Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 80

78
ÚRVAL
inu. Komdu með mér til hallar-
innar, ég skal vita hvað ég get
gert fyrir þig.“
Koma með til hallarinnar?
Augun verða stór af hræðslu.
Hann tekur eftir því og flýtir
sér að bæta við: „Eg ætla mér
ekkert illt, Karin. Ég ætla bara
að gefa þér eitthvað fallegt. Lof-
aðu mér það!“
Hann lítur svo biðjandi á hana
að henni hverfur allur ótti.
Hann, konungurinn, biður hana
bónar! Hún brosir. Kannski gef-
ur hann henni kjól eða silki-
band um hárið. En skrítið er
það.
Eiríkur konungur er jafn-
undrandi. Þetta barn, þessi
stúlka — aldrei hefur nokkur
kona vakið svona tilfinningar
hjá honum. Það er eins og
skyndilega birti í sál hans og
djúpur friður sezt að í brjósti
hans.
En hvað segir fjölskyldan,
ekkjudrottningin stjúpmóðir
hans og systkinin, þegar hann
kemur með þessa almúgastúlku ?
Honum er sama hvað þau segja,
hann er konungurinn.
Skömmu síðar leiðast Eiríkur
konungur og Karin Mánadóttir
í áttina til hallarinnar. Mikil-
vægasti þátturinn í lífi þeirra
beggja er hafinn. Og sólin skín
yfir hallargarðinn í allri sinni
dýrð. Það er eins og hún vilji
leggja blessun sína ^drir þessi
kynni, sem eiga eftir að verða
svo stormasöm, en þrátt fyrir
allt sælurík.
Eiríkur konungur XIV var
einkabarn Gústafs Vasa og
fyrstu konu hans Katrínar af
Sachsen-Lauenburg. Hún var ó-
stýrilát og móðursjúk og dó 1535,
þegar Eiríkur var tveggja ára.
Skömmu síðar kvæntist Gústaf
sænskri aðalskonu. Hjónaband
þeirra var farsælt, þau eignuð-
ust 10 börn og náðu 7 fullorð-
insaldri.
Eiríkur var erfiður drengur.
Geðveiki var í báðum ættum
hans. Hann var tortrygginn eins
og faðirinn, ofsafenginn og
duttlungafullur. Stjúpmóðirin
var mjög ströng við hann. Það
er auðvelt að skilja einmana-
kennd hins móðurlausa drengs,
sem var eins og hálf utan við
fjölskylduna og óvild hans í
garð elzta hálfbróðurins, sem
seinna varð Jóhann III og var
augasteinn foreldra sinna.
Eigi að síður veitti Gústaf
Vasa elzta syni sínum ágæta
menntun. Geðveiklun samfara
ríkulegum gáfum var sterkur
þáttur í Vasaættinni, og Eirík-
ur XIV var einn af gáfuðustu
og mentuðustu konungum Svía.
Auk þess var hann listfengur
— hann orti Ijóð, samdi lög og
teiknaði. Margar teikningar hans
eru enn til og bera vott um góða
hæfileika. Við aðrar aðstæður
hefði hann án efa getað orðið
merkur listamaður, en sem rík,-
ur konungssonur fékk hann að-
eins tækif æri til að þroska ýmsa
verstu eiginleika sína.
Hann var hár og grannur,