Úrval - 01.04.1953, Síða 84

TJRVAL
82
Karin í Svartsjöhöll um sum-
arið. Þaðan skrifaði hann ekkj-
um hinna líflátnu aðalsmanna,
bað þær fyrirgefningar og sendi
þeim stórgjafir. Hann var þög-
ull og þunglyndur. Stundum hélt
hann, að hann hefði verið settur
af og Jóhann bróðir hans gerð-
ur að konungi. Göran Persson
var settur í fangelsi og kona
hans einnig. Það vitnaðist, að
hún hafði komið af stað orð-
róminum um galdranáttúru Kar-
inar. Það ber góðvild Karinar
gott vitni, að frú Persson var
brátt sleppa aftur fyrir bæna-
stað hennar. Að áliðnu sumri
gerði Eiríkur boð fyrir Jóhann
bróður sinn og sættist við hann.
Þunglyndið sótti mjög á konung
um þessar mundir, og gat eng-
inn huggað hann nema „Karin
litla“. Hún gekk með honum í
hallargarðinum, söng fyrir hann
og reyndi á allan hátt að gleðja
hann. Og hún gerði meira. Hún,
sem var mótmælendatrúar, fór
til klaustursins í Vadstena,
kraup þar á bæn og bað fyrir
manni sínum og barninu, sem
hún bar undir belti og ef til
vill yrði síðar konungur Sví-
þjóðar.
í janúar 1568 réðust Danir
inn í Suðursvíþjóð, og vakti það
konung af sljóleikanum. Hann
fór til vígstöðvanna og Karin
með honum. En hún komst ekki
nema til Nyköbing, þar sem hún
ól konungi son. Konungurinn
varð frá sér numinn og allar
áhyggju hurfu nú eins og dögg
fyrir sólu. Hann skrifaði fjöl-
skyldu sinni og vinum: , ,mín há-
velborna furstinna og ástkæra
eiginkona hefur alið mér son
og erfingja“. Litli prinsinn var
skírður í Stokkhólmi með mik-
illi viðhöfn 9. júní og hlaut nafn-
ið Gústaf.
Eftir skírnina er hafizt handa
um undirbúning brúðkaups. Kar-
in á að vígjast konungi opin-
berlega og krýnast. Allt skal
ske með konunglegri viðhöfn.
Æðstu menn kirkjunnar fá há-
tíðlega tilkynningu um atburð-
inn, gestum er boðið, konungs-
fjölskyldunni, aðalsmönnum og
útlendum þjóðhöfðingjum. Kar-
in hefur verið öðluð og hefur
fengið sitt eigið signet með
skjaldarmerki Svíþjóðar, og hún
hefur þjón á hverjum fingri.
Það má jafnvel lesa um „lífvörð
hennar náðar“. Börnin tvö eru
alin upp að franskri fyrirmynd
og frönsk greifafrú er fengin
til að annast þau. Allt hefur
þetta hlotið að vera undursam-
legt í augum Karinar. En hún
ofmetnaðist ekki. Þvert á móti
notaði hún aðstöðu sína til að
hjálpa ógæfusömu fólki og fjöl-
skyldu sinni gleymdi hún aldrei.
Loks rennur upp hinn mikli
dagur — 4. júlí 1588. Veðrið er
unaðslegt og götur borgarinnar
þéttskipaðar fólki. Brúðhjónin
og fylgdarlið þeirra eiga að
ganga spottann frá höllinni til
Stórkirkjunnar. Fáir geta tára
bundizt, þegar „Karin litla“
kemur í ljós í glitrandi brúðar-