Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 93

SYNDARAR
91
nú! Sjáðu til! Tökum til dæmis
þá synd sem er algengust allra.
Hefur þú nokkumtíma verið . . .
verið, eins og það er stundum
orðað, . . . verið með strák?“
,,Já, ég hef — einu sinni,
Faðir.“
„Sjáum til!“ Hann strauk sér
um ennið eins og maður sem
staddur er í miklum hita. „Þú
fórst, hvað ég vildi nú sagt hafa
. . . eee . . . fórst með honum
út að ganga?“
„Já,“ stundi stúlkan. „Og við
fórum bak við hús.“
„Jæja, hvað skal segja. Var,
hvað ég vildi nú sagt hafa, . . .
eee . . ., átti sér nokkuð sérstakt
stað á milli ykkar?“
„Ég veit það ekki, Faðir.“
„Þú veizt hvað það er að haga
sér ósæmilega, er það ekki?“
hrópaði kanúkinn.
Hún andaði ótt og títt. Hún
sagði ekkert. Hún starði á hann.
„Veslings, veslings bam, þú
virðist hafa litla reynslu af
heiminum. En við verðum að
komast að sannleikanum. Fór
hann — fórst þú — fór annað
hvort ykkar nokkurntíma yfir
velsæmistakmörkin ?“
„Ég veit það ekki, Faðir."
Kanúkinn andaði frá sér svo
að hvein við. Hann var að verða
magnþrota, en hann vildi ekki
gefast upp. Hann strauk hárið
fram og á móti laginu og varð
af þessu tryllingslegur ásýndirm.
Hann tók af sér lonétturnar og
þurrkaði þær.
„Þú skilur mælt mál, er það
ekki? Segðu mér nú, segðu
Guði Almáttugum sannleikann.
Leyfðirðu honum nokkurntíma
að fara of langt?“
„Já, Faðir. Ég meina nei, Fað-
ir. Við vomm bak við húsið.
Nei, Faðir. Við gerðum ekki
neitt. Ekki neitt mikið, meina
ég.“
„Fimm ár,“ stundi kanúkinn,
og hann hamraði lærið á sér með
hnefanum. „Og ekkert sem þú
þarft að segja. Hvers konar
kristið ...?“ Hann ákvað að
gera síðustu tilraun, aðeins eina
tilraun enn. „Snerti hann nokk-
urn tíma líkama þinn?“ spurði
hann afdráttarlaust.
„Nei, Faðir. Það er að segja,
ég meina — nei, Faðir.“
Hún var nú farin að kjökra
aftur, og kanúkinn sló frá sér
höndunum í fullkominni upp-
gjöf.
„Svona nú, bamið mitt,“ sagði
hann mildilega. „Farðu nú með
iðrunarbænina, og ég skal veita
þér aflausn."
„Faðir,“ hvíslaði hún, og
augu hennar voru svört að sjá
gegnum ljórann, „ég var einu
sinni uppi í rúmi með honum.“
Kanúkinn leit á hana. Hún
hörfaði dálítið aftur á bak. Hann
hallaði sér líka aftur og leit úr
fjarska í andlit hennar hinum
megin við vírgrindina í ljóran-
um. Því næst fór hann að brosa.
Munnur hans gliðnaði smám-
saman sundur í breitt bros. Hon-
rnn hafði auðsæilega létt mikið.
„Bamið mitt,“ hvíslaði hann,