Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 107

FLÓTTINN ÚR PARADlS
105
Svo sagði hún allt í einu: „Þér
skiljið, í kvöld getið þér ekki
komið heim með mér. Ég hef
tvö snotur herbergi, en bróðir
mirrn býr hjá mér í nokkra daga.
Hann á konu og tvö börn. Þér
skiljið, það er ekki hægt. Hann
á heima í Rouen. En við getum
gengið dálítið lengra eftir þess-
ari götu, það tekur ekki nema
þrjár mínútur. Við getum leigt
sæmilegt herbergi þar. Og það
er alls ekki dýrt.“
,,Ha,“ sagði Stefansen lektor.
„Nei, við förum ekki þangað,
Lucia.“
„En hvert eigum við þá að
fara?“
„Getum við ekki fengið okk-
ur einhversstaðar að borða?“
sagði hann.
Hún vissi af góðum veitinga-
stað skammt þaðan. Hún vildi
gjarnan borða, en mátti ekki
vera lengi. Þau fundu veitinga-
húsið, lítið og gott veitingahús.
Maturinn var betri en hjá Dubo-
is, en líka miklu dýrari. Þau
drukku flösku af léttu víni. Ste-
fansen lektor leið illa, þegar
hann fór að borga. Honum
fannst hann hafa illa ráð á
svonalöguðu, og honum fannst
þetta vera svo mikill óþarfi.
En svona í eitt skipti . . .
Á heimleiðinni gekk hún hratt
og hélt í handlegg hans.
Fyrir utan kaffihúsið sagði
hún: „Þetta var skemmtilegt.
Það er leitt, að þér skuluð ekki
geta komið heim með mér. En
eftir nokkra daga . . .“
„En ég hafði ekki hugsað mér
að fara með yður heim,“ sagði
hann rólega.
„Jæja,“ sagði hún. „En hvað
höfðuð þér þá hugsað yður?“
„Bara að vera einn með yð-
ur,“ sagði hann. „Labba um og
tala við yður.“
„Ha? Hvað segið þér? Ja,
þér eruð skrítinn fugl.“
Lucia settist hjá Maríu og Ge-
orgette. Þær stungu saman nef j-
um. Lucia talaði lágt og baróttá.
María og Georgette gáfu honum
hornauga, brostu, hlógu dálítið,
ypptu öxlum. Rétt á eftir fóru
þær allar að dansa. Stefansen
lektor fór út, reikaði um, fór svo
aftur heim, upp í herbergið sitt
og lagði sig. Hann heyrði óljóst
að fatlaði maðurinn var að leika
á píanóið.
Stefansen lektor hélt áfram
sínum daglegu áhlaupum á Par-
ís, snæddi léttan morgunverð hjá
Dubois, hélt niður í borgina, ók
með almenningsbifreiðum, jám-
brautarlestum og sporvögnum
og gekk mikið. Um miðjan dag-
inn fékk hann sér máltíð á prix
fixe, drakk dálítið af þunnu öli
og hélt áfram akstri sínum um
borgina fram eftir deginum.
Hann skrifaði í dagbækur sín-
ar, það tók tvo tíma, borðaði
hjá Dubois, hélt áfram með dag-
bækurnar, skrifaði í þær á hverj-
um degi, vann reglubundið eins
og klukka, og hafði enga hug-
mynd um að hann væri að vinna.
*