Úrval - 01.04.1953, Side 110

108
ÚRVAL
lega fram. Þau sátu þama und-
ir sólhlíf í garðinum allan síðari
hluta dagsins. Þau borðuðu
ljúffenga kjúklingasteik og
drukku gott, létt vín og ósvikið
kaffi á eftir.
„Þetta-------þetta er eins og
ævintýri," sagði Lucia. „María
kom hingað einu sinni með
kærastanum sínum, já, en þau
voru ekki á þessu fína veitinga-
húsi. Hann er bara trésmiður,
vinnur í Rouen með bróður sín-
um. Þau ætluðu að gifta sig í
fyrrahaust, en þá ætlaði Georg-
ette að sleppa sér. En nú gifta
þau sig víst næsta haust. Albert
segir að þetta með hana Georg-
ette nái engri átt, því að María
var ekki svona áður.“
„Það nær ekki heldur neinni
átt.“
„Það er ekki gott að eiga við
það,“ sagði Lucia, „ en það er
verst fyrir Georgette, því að
hún er alveg forfallin."
„Og María hættir sjálfsagt að
koma í Dubois, þegar hún er
gift ?“
,,Já, auðvitað“, sagði Lucia.
„Maria hefur lagt fyrir heil-
mikið af peningum. Það er ekki
afleitt að giftast henni. Þú skil-
ur, ég á ekki eins mikið enn.
Ég átti kærasta í eitt ár, og
hann eyddi næstum öllu. Þú ert
svo heiðarlegur," sagði hún.
„Þú ert almennilegur maður. Það
sagði María líka. Maður sér
það strax. Ég sá það undireins
þegar þú komst inn í kaffihús-
ið í fyrsta skipti.“
„Ég þakka,“ sagði hann og
hló. Fötin klæddu hann vel, hann
hafði keypt sér klæðskera-
saumuð sumarföt og silki-
skyrtu, fyrir okurverð, að hon-
um fannst.
„Varstu hrifin af kærastan-
um þínum?“ spurði hann forvit-
inn.
„Ég var skotin í honum í
viku,“ sagði hún, „afskaplega
skotin. Hann var svo mikill
hrotti, og ég gat ekki losnað við
hann fyrr en lögreglan tók hann
fyrir innbrot."
„En mamma þín?“
„Pabbi varð öryrki eftir fyrra
stríðið. Þau dóu bæði fyrir
fimm árum, fyrst pabbi, svo
mamma. Henni þótti svo vænt
um hann, hún gat víst ekki lif-
að án hans. Maður ætti ekki að
láta sér þykja vænt um neinn,
það er heimskulegt.“
„O-jæja . ..“
„Jú, það er afskaplega
heimskulegt. Ég veit það. María
segir það líka.“
„Hún verður víst ekki fljótt
skotin í neinum.“
„Hvers vegna ekki? Ég veit
meira að segja hvern hún elsk-
ar. Hún verður öskuvond, þegar
ég segi henni það, hún slær mig.
Þú skilur, hún vill ekki viður-
kenna það . . .“ Lucia hallaði sér
að honum, tók blíðlega um öxl
hans. „Getur þú hugsað þér,“
sagði hún. „Já, þú segir náttúr-
lega engum neitt? Getur þú
hugsað þér, hún elskar mann-
inn, sem spilar á píanóið, mann-