Úrval - 01.04.1953, Síða 112

110
■ORVAL
gott að láta þig kyssa mig ...
Jæja, farðu nú og sæktu tösk-
umar þínar.“
Mánudagur, þriðjudagur, mið-
vikudagur, fimmtudagur, föstu-
dagur. Á mánudeginum fór Ste-
fansen lektor með hana út og
keypti heilmikið af fallegum föt-
um handa henni, rándýrum.
Honum var sárt um peninga, en
þó borgaði hann þetta. Lucia,
sem var bæði ung og snotur,
varð blátt áfram falleg. Þau
leiddust í mannhafi borgarinnar,
sátu á gangstéttarveitingastöð-
um, fóru í bíó, fjölleikahús og
leikhús, og síðan heim. Og dag-
amir fimm hurfu, urðu að ein-
hverju umliðnu, vom skráðir
einhversstaðar sem fimm dag-
ar í lok ágústmánaðar, árið
1947, að minnsta kosti í tveim
heilum, tími, langur eða skamm-
ur. Það er ekki hægt að má út
fimm daga.
Á laugardagsmorguninn f ylgdi
Lucia honum til Le Bourget. Þau
komu snemma, gengu fram og
aftur og leiddust, unga, fallega
Lucia og Stefansen lektor. Allt
í einu kom honum ungfrú Eide
í hug og brosti: „Ef hún sæi
hann núna!“
„Að hverju ertu að hlæja?“
spurði hún hvatskeytlega.
„Mér datt dálítið í hug, dálítið
heima í Noregi. Það eru smá-
munir ...“
„Þú sendir mér líklega lands-
lagskort öðm hverju ? Mig lang-
ar til að sjá hvemig landið þitt
er.“
„Ætlar þú þá að skrifa mér,
Lucia?“
„Já, en fyrst verð ég að æfa
mig í að skrifa betur. Ég get
farið í nokkra tíma. Ég skrifa
agalega illa. Það er svo langt
síðan ég lærði það og síðan hef
ég aldrei skrifað neitt, ekki eitt
einasta bréf. Þegar ég skrifa
nafnið mitt, er það hræðilegt
hrafnaspark.“
Hátalarinn tilkynnti, að brott-
farartíminn væri að koma. „Já,“
sagði hann. „Það var nú það, Lu-
cia. Þakka þér fyrir allt. Ég skal
aldrei gleyma þessu.“ Hann tók
utan mn hana, og hún lyfti upp
andlitinu og þrýsti sér að hon-
um. Hún þrýsti sér fast að hon-
um. „Ekki strax,“ sagði hún,
„ekki strax, það er nógur tími,
nógur tími. Þú hlýtur að sjá það
sjálfur. Það em ekki margir
farnir inn enn.“
Hann strauk henni um and-
litið. „Nú verð ég víst að fara,
elsku Lucia,“ sagði hann. „Verð
víst að fara, verð víst að fara
...“ Hann sá að tárin rannu
úr augunum, litli vasaklúturinn
varð gegnvotur á svipstundu.
Hún þrýsti sér fast upp að hon-
um, snökti og grét. Hann heyrði
að hún sagði: „Mér þykir svo
vænt um þig. Nú fæ ég aldrei
að sjá þig oftar, aldrei, aldrei...“
„Elsku Lucia ...“
„Ég elska þig, elska þig, og
svo fæ ég aldrei að sjá þig oft-
ar, aldrei, aldrei ... O, guð.
Aldrei ...“
Þegar f lugvélin þaut yfir völl-