Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 56

ímis fróðleikur —
í stuttu málL
Úr ,,Magasinet“, ,,Discovery“, „Politiken"
og „Scientific American".
Frelsisþrá eða félagsleg þreyta?
Það hefur alltaf verið til
fólk, sem ekki getur eða vill
beygja sig undir almennar
vinnureglur. Allajafna er þetta
fólk, sem einhverra orsaka
vegna á erfitt með að temja sér
þann sjálfsaga, sem nauðsyn-
legur er í daglegum störfum. En
líf þess þykir lítt eftirsóknar-
vert, það er auðnuleysi flækings-
ins, sem hvergi á sér samastað
og verður oft að þola skort.
En félagslegar athuganir í
Vesturþýzkalandi hafa leitt í
ljós, að iðið og að því er virðist
andlega heilbrigt fólk getur orð-
ið þreytt á hinum stranga vinnu-
aga í nútímaþjóðfélagi, og af-
salar sér fúslega öllu því sem
nefnist þægindi og góð lífskjör,
ef það getur með því öðlast
meira persónulegt frelsi.
Það hefur komið í Ijós við
athugun, að Vesturþýzka sam-
bandsríkið borgar orðið meira
í eftirlaun og hverskonar styrki
í sambandi við félagsmálalög-
gjöf landsins en allur iðnaður-
inn borgar í laun.
Hans Neuendorfer prófessor
við Institut fur Sozialforschung
í Frankfurt hefur tekið þessi
mál til athugunar og komizt að
þeirri niðurstöðu, að tala þeirra
manna yfir fertugt, sem fá eftir-
laun eða framfærslustyrki í ein-
hverri mynd, sé nú sem næst
7,3 milljónir, og af þeim eru 4
milljónir yngri en 67 ára, en það
er hinn lögskipaði eftirlauna-
aldur. Verulegur hluti þessara
4 milljóna manna hefur heilsu
til þess að stunda vinnu, en
þeir kjósa frekar að draga fram
lífið af þessum naumu eftirlaun-
um eða félagsbótum. Mest af
þessu fólki starfaði áður í iðn-
aðinum.
Til þess að fá réttan skiln-
ing á ástandinu verður að taka
tvennt til greina: í fyrsta lagi
er þetta fólk alls ekki latt, og
í öðru lagi eru félagsbæturnar
mjög naumar, eða frá 300 til
700 krónur á mánuði, sem verð-
ur að teljast algert lágmark til
að draga fram lífið.
Mikill hluti þessara styrkþega
býr í einskonar ,,garðhúsum“,
sem finna má í úthverfum næst-
um allra þýzkra stórborga. Hús
þessi eru án allra þæginda;
eigendurnir hafa hrófað þeim
upp sjálfir, ef til vill með að-
stoð smiðs. I kringum þau er
garður eða dálítill jarðskiki, þar
sem eigandinn ræktar helztu